Przez dwie dekady był bez wątpienia wizytówką biało-czerwonej bandery na wodach okalających Europę i Afrykę. I choć jego sylwetka w niczym nie przypominała prawdziwego okrętu wojennego, to na jego pokładzie szlify marynarskiej profesji zdobyły setki przyszłych oficerów naszej marynarki wojennej.
W poprzednim numerze naszego magazynu zaprezentowaliśmy pierwszą cześć artykułu o planowanych austro-węgierskich pancernikach typu Ersatz Monarch. W tym numerze dokończymy opowieść rozpisując na detale konstrukcję jednostek, które nigdy nie zostały zbudowane.
Była godzina 3.30 w nocy, 7 października 1864 r., gdy dowódca konfederackiego krążownika Florida porucznik Charles Manigault Morris został obudzony przez właściciela hotelu w brazylijskim porcie Bahia. Usłyszał od niego, że od strony nabrzeża, przy którym kotwiczył rajder, dobiegają krzyki i wystrzały...
Nagle sobie uzmysłowiłem, jak odmiennie wszystko mogłoby się ułożyć, gdyby Hannibal dokonał inwazji Italii drogą morską, albo gdyby po inwazji miał swobodne połączenie morskie z Kartaginą – wspominał Alfred T. Mahan (1840-1914) amerykański wybitny teoretyk morskiej sztuki wojennej.
Podczas czerwcowego salonu lotniczego Paris Air Show przedstawiciele amerykańskiej firmy General Atomics Aeronautical Systems Inc. potwierdzili plany wykonania demonstracyjnych lotów opracowanego przezeń bezzałogowego statku powietrznego klasy STOL Mojave z pokładu jednego z brytyjskich lotniskowców typu Queen Elizabeth.
Już w pierwszej połowie lat 30. w Wielkiej Brytanii zaczęto zdawać sobie sprawę z zagrożenia, które w przypadku konfliktu zbrojnego stanowił samolot wobec okrętów wojennych, a przede wszystkim żeglugi handlowej, która przecież stanowiła o istnieniu Imperium Brytyjskiego od dziesięcioleci.
Wszystko wskazuje na to, że okręty lotnicze nie tylko będą nadal budowane, ale zyskiwać będą także nowe zdolności. Oczywiście klasycznych lotniskowców nadal będzie niewiele i nic nie wskazuje na to, by ten stan miał się istotnie zmienić. Czasy, gdy wielkie zespoły flot wymieniały ciosy, wykorzystując do tego głównie samoloty, trwały bowiem krótko i minęły.
Z półroczną misją przybył do Polski niszczyciel rakietowy obrony powietrznej ITS Caio Duilio (D 554). Należący do Marina Militare okręt wszedł do Portu Wojennego w Gdyni 20 maja, skąd będzie operował przez kolejne miesiące. Wizyta jednostki związana jest bezpośrednio z włosko–polską umową współpracy w dziedzinie obronności.
Historia wschodnioniemieckiej marynarki wojennej (Volksmarine) to ciekawy przykład szybkiego rozwoju i ciągłego dbania o należyte utrzymanie możliwości bojowych względem zdefiniowanych zagrożeń. Interesujący również z polskiej perspektywy, dotyczący bowiem także Morza Bałtyckiego.
Po relatywnie krótkim okresie chwały, klasyczne lotniskowce utraciły swoją pierwszoplanową rolę jednostek strategicznych m.in. na rzecz okrętów podwodnych o napędzie nuklearnym. Pewien cień na ich potencjał kładą również coraz bardziej wyspecjalizowane okręty obrony powietrznej i przeciwbalistycznej, które w dodatku uzbrojone są...
Akitsushima to okręt pod wieloma względami szczególny. W Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej był jedynym przedstawicielem swojego typu, jednostką w zasadzie eksperymentalną, będącą zmaterializowaniem wizji i teorii japońskich sztabowców w zakresie dalekiego rozpoznania lotniczego sił przeciwnika na bezkresnych obszarach Oceanu Spokojnego.
Amerykańskie uderzeniowe okręty podwodne z napędem nuklearnym typu Virginia należą obecnie do najgroźniejszych jednostek tej klasy na świecie. Stanowią przy tym drugi w kolejności typoszereg okrętów klasy SSN czwartej generacji. Chociaż pierwotnie opracowano je jako uzupełnienie, a przy okazji tańszą alternatywę dla...
Portugalskie przedsiębiorstwo żeglugowe Companhia Colonial de Navegação (CCN, Cia. Colonial) z Lizbony powstało w Angoli 3 lipca 1922 r. z połączenia firm Sociedada Agricola de Ganda, Companhia do Amboim de Angola i Ed. Guedes Limitada. Jego głównym zadaniem była pasażersko-towarowa obsługa linii żeglugowych z Portugalii do jej afrykańskich kolonii...
Wody wokół niemieckiego wybrzeża w pierwszych dwóch dekadach po zakończeniu II wojny światowej (tj. w latach 40. i 50. XX w.) w związku z ich gęstym zaminowaniem były jednymi z najniebezpieczniejszych dla żeglugi w całej Europie. Z tego względu zadanie oczyszczenia wszystkich akwenów stało się jednym z najważniejszych, jakie czekało na...
Sukcesy okrętów podwodnych na Morzu Śródziemnym podczas II wojny światowej wielokrotnie oznaczały ciężkie straty przeciwnika w ludziach. Jednym z tych, które spowodowały największe, był brytyjski Proteus. Zatopił on między listopadem 1941 r. i marcem 1942 r. trzy statki przewożące setki żołnierzy...
Przyjęty w radzieckiej flocie w 1956 r. nowy system klasyfikacji okrętów sprawił, że zamiast powszechnie używanych na świecie nazw, takich jak korweta, fregata czy niszczyciel, w ZSRR pojawiło się nowe nazewnictwo klasyfikacyjne, wskazujące na główne zadania jednostek, w tym poszukiwanie i niszczenie wrogich podwodniaków.
Cztery pancerniki typu Ersatz Monarch – gdyby je zbudowano – byłyby podczas Iwojny światowej największymi okrętami Austro-Węgier, zapewniającymi flocie tej monarchii hegemonię na Adriatyku i budzącymi respekt na wodach całego Morza Śródziemnego.
W dniach 24-25 grudnia 1811 r. Royal Navy straciła trzy okręty liniowe. Do tragedii doszło w różnych punktach Morza Północnego, odległych od siebie o ponad 220 Mm, ale wszystkie utracone jednostki uczestniczyły w jednym przedsięwzięciu. Było nim przeprowadzenie ostatniego w tamtym sezonie nawigacyjnym konwoju ze...
Krążownik ciężki Algérie był ostatnią jednostką tej klasy zbudowaną dla francuskiej Marine Nationale. Z uwagi na rezygnację z kolejnych okrętów serii i przeniesienie mocy przerobowych na duże krążowniki lekkie do końca swojego istnienia pozostał jedynakiem, choć oficjalne podręczniki klasyfikują go jako typ Algérie.
