Po I wojnie światowej kanadyjskie siły zbrojne, w tym i marynarka wojenna, były nieustanie poddawane redukcjom. Cięcia funduszy przekazywanych na Royal Canadian Navy (RCN) spowodowały redukcję całego personelu morskich sił zbrojnych i ostateczne ograniczenie liczby posiadanych okrętów do ledwie dwóch niszczycieli oraz czterech trawlerów.
Od drugiej połowy lat 60. XX w. projekty japońskich okrętów eskortowych weszły w fazę powszechniejszego zastosowania uzbrojenia rakietowego oraz bardziej zaawansowanych technicznie systemów elektronicznych. W dalszym ciągu można jednak wyraźnie podzielić je na niszczyciele (niszczyciele rakietowe) oraz fregaty...
W poprzednim numerze naszego magazynu zaprezentowaliśmy pierwszą część artykułu o jedynych hiszpańskich drednotach. W tym numerze dokończymy ich opis techniczny, przedstawimy przeprowadzone w trakcie służby modernizacje oraz krótkie dzieje ich służby.
Poszukiwanie i zwalczanie zanurzonych okrętów podwodnych to teoretycznie jedno z ważniejszych zadań stawianych własnej marynarce wojennej. Po II wojnie światowej Bałtyk mógł być akwenem działań wielu jednostek tej klasy z flot traktowanych w ówczesnej Polsce jako wrogie.
Siły Powietrzne Pacyfiku (Pacific Air Forces, PACAF) to jedno z dziewięciu głównych dowództw Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Są jednym z kluczowych elementów systemu obrony Stanów Zjednoczonych oraz ich sojuszników i partnerów w regionie Pacyfiku, Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej.
Mimo wprowadzania coraz nowszych okrętów, na skutek nadmiernego rozprężenia po rozpadzie ZSRR liczebność stanu osobowego sił morskich Holandii (Niderlandów) po roku 2000 regularnie spadała. Sytuacja ulegnie jednak poprawie, i to znacznej, a ma to bezpośredni związek z napiętą obecnie sytuacją międzynarodową.
Marynarka Wojenna Szwecji była jedynym rodzajem sił zbrojnych tego kraju, który wziął udział w działaniach bojowych w czasie drugiej wojny światowej. W 1940 roku flota szwedzka przeprowadziła operacje minowania swoich wód terytorialnych, a w 1942 epizodycznie prowadziła działania przeciwko WMF ZSRR. W rezultacie jej straty wyniosły...
Jednym z najbardziej istotnych aspektów ambitnego programu modernizacji włoskiej Marina Militare jest wprowadzenie do służby siedmiu dużych, wielozadaniowych okrętów patrolowych klasy OPV (Offshore Patrol Vessel) typu Paolo Thaon di Revel. Budowane są w trzech niewiele różniących się od siebie seriach, zwanych Light, Light Plus i Full...
Po latach spekulacji zagranicznych analityków i wielokrotnych fragmentarycznych informacjach w północnokoreańskich mediach, w dniu 6 września br. odbyła się oficjalna ceremonia wodowania w stoczni Sinpo nowego okrętu podwodnego-nosiciela rakiet balistycznych. Otrzymał on numer burtowy 841 i nazwę Kim Kun Ok...
9 września 1943 roku, niewiele godzin po ogłoszeniu zawieszenia broni między Włochami i aliantami, zdecydowana większość okrętów i statków byłego już sojusznika znalazła się w rękach Niemców. Nie musieli o nie walczyć, wystarczyło umiejętne wykorzystanie kontroli nad kluczowymi elementami obrony baz.
Od czasu wycofania z linii dwóch ostatnich pancerników obrony wybrzeża typu Sverige (22 marca 1957 r.) rdzeniem sił uderzeniowych Svenska Marinen stały się okręty podwodne.
W nocy 8 listopada 1942 r. rozpoczęła się największa podczas II wojny światowej operacja desantowa Torch („Pochodnia”). Celem tej akcji było lądowanie oddziałów amerykańskich i brytyjskich we francuskich koloniach w północnej Afryce, znajdujących się wówczas pod władzą francuskiego rządu Vichy – formalnie neutralnego, ale...
Trzy okręty liniowe typu España to pierwsze i zarazem ostatnie drednoty zbudowane na potrzeby marynarki wojennej Hiszpanii (Armada Española), a jednocześnie najmniejsze jednostki tej klasy w historii. Zaprojektowano je pod konkretne założenia operacyjne przy mocno ograniczonym budżecie, a priorytetem miała być siła ognia.
Jednym z efektów kapitulacji Japonii 2 września 1945 r. była całkowita likwidacja sił zbrojnych tego kraju. Napięta sytuacja polityczna w regionie sprawiła jednak, że Stany Zjednoczone szybko te postanowienia – i jeszcze wiele innych – zdecydowały się złagodzić. Rozpoczęto odtwarzanie sił paramilitarnych, które w 1954 r. przekształcono...
Na początku wojny secesyjnej sekretarz marynarki wojennej Skonfederowanych Stanów Stephen Mallory powziął zamiar zamówienia w stoczniach brytyjskich okrętów przeznaczonych do zwalczania żeglugi nieprzyjaciela. Ich budowa wymagała jednak czasu, a Mallory chciał natychmiast uderzyć w handel morski Unii.
Wobec budowy w połowie lat 20. XX w. przez konkurencyjnego armatora Royal Mail Steam Packet Company (Royal Mail Line = RML) dwóch dużych statków pasażersko-towarowych typu A – Asturias /II/ (zbud. 1926 r., 22 181 BRT) i Alcantara /II/ (zbud. 1927 r., 22 209 BRT) – przedsiębiorstwo żeglugowe Blue Star Line postanowiło również wzmocnić swoją flotę...
Wojna z Ukrainą pokazała, jak wiele słabych punktów ma rosyjska armia. Wyszkolenie wojsk, organizacja operacji, taktyka użycia sił na froncie czy wreszcie walory taktyczno-techniczne większości posiadanego uzbrojenia i specjalistycznego wyposażenia pozostawiają wiele do życzenia, co czasami stoi w sprzeczności z przedwojennym przekazem.
Marynarka Wojenna Republiki Korei (Republic of Korea Navy, ROKN) jest ważnym graczem w tzw. Trójkącie Pacyficznym, dysponując przy tym wyłącznie nowoczesnymi jednostkami morskimi. Uderzeniową siłę stanowi dziewięć zbudowanych lokalnie na licencji okrętów podwodnych typu Son Won-Il, dziewięć licencyjnych okrętów podwodnych typu Chang Bogo oraz...
Po bardzo bolesnej porażce aliantów, jaką było odbicie przez Niemców wysp Dodekanezu, jednostki nawodne Royal Navy pojawiły się na Morzu Egejskim dopiero niemal rok później. Przez ten czas statkom zaopatrującym garnizony okupacyjne zagrażały przede wszystkim okręty podwodne. Oprócz nich i bombowców RAF-u Brytyjczycy mieli jeszcze jeden atut...
Tureckie stocznie i biura projektowe od kilku lat coraz agresywniej rywalizują na okrętowym rynku z uznanymi potentatami z całego świata, zdobywając zamówienia flot Ukrainy, Pakistanu, czy nawet Indii (mowa w tym przypadku o serii pięciu zaopatrzeniowców floty typu HSL budowanych na licencji Anadolu Shipyard przez indyjską Hindustan Shipyard).
