ORP Orzeł to niezwykle ważna dla naszej floty nazwa. Od 35 lat nosi ją już trzeci polski okręt podwodny, który cały czas wzbudza spore zainteresowanie. Bez wątpienia warto poświęć mu kilka stron w naszym magazynie.
Królewska Kanadyjska Marynarka Wojenna stanowi znaczącą siłę w rejonie północnych rubieży naszego globu. Do jej zasadniczych zadań należy przede wszystkim patrolowanie rozległych wód terytorialnych Kanady, w tym prowadzenie szeroko zakrojonych operacji o skrytym charakterze na akwenach arktycznych.
W latach 70. XX w. niszczyciele typów Allen M. Sumner i Gearing,przerobione do wariantów FRAM I i FRAM II, powoli stawały się niepotrzebne w US Navy. Stan techniczny większości jednostek i posiadany zestaw uzbrojenia sprawiały jednak, że były one dobrymi „prezentami” dla flot amerykańskich sojuszników z różnych rejonów świata...
Na początku XX w. szwedzka marynarka wojenna dysponowała bazami w Sztokholmie i Karlskronie oraz punktami bazowania w Göteborgu i Luleå, przy czym ten ostatni port w zasadzie nie posiadał żadnych większych warsztatów, nie mówiąc już o stoczni. Oznaczało to, że na dystansie ponad 800 km marynarka nie mogła wykonywać...
Francuska marynarka wojenna konsekwentnie – mimo ograniczeń finansowych – rozwija swój komponent okrętowy, utrzymując zakładany wysoki poziom nowoczesności poszczególnych jednostek. Jednym ze sztandarowych projektów modernizacyjnych floty jest budowa pięciu średniej wielkości fregat nowego typu.
Dokładnie w 101. rocznicę utworzenia polskiej Marynarki Wojennej, 28 listopada 2019 roku, po raz pierwszy podniesiono banderę na ORP Ślązak (projekt 621M), najbardziej oczekiwanym polskim okręcie w XXI wieku. Jednostkę zaklasyfikowano jako korwetę patrolową (KoPa), co stanowi pewne novum w światowej klasyfikacji okrętów.
Bitwa o Zatokę Milne (25 sierpnia – 7 września 1942 roku) na Nowej Gwinei była jednym z wielu epizodów wojny na Pacyfiku. Jej wyjątkowość polega na tym, że po raz pierwszy w tej wojnie alianci, a dokładniej mówiąc, Australijczycy, przy niewielkim wsparciu Amerykanów, odnieśli zwycięstwo nad wojskami lądowymi Japonii.
Cztery kanadyjskie okręty podwodne z napędem konwencjonalnym typu Victoria należą w rzeczywistości do serii ostatnich brytyjskich jednostek tej klasy – typu Upholder. Po krótkim okresie eksploatacji, w 1991 roku odstawiono je do głębokiej rezerwy, po czym bez powodzenia próbowano sprzedać do Pakistanu.
Wiele miejsca w debacie publicznej zajmuje „modernizacja” techniczna Marynarki Wojennej RP. Proces ten, odbywający się głównie w planach, kolejnych slajdach i prezentacjach, ma szansę przynajmniej w pewnym stopniu przyspieszyć wraz z uruchomieniem programu pozyskania nowych fregat wielozadaniowych kryptonim Miecznik.
„Szczupaki” podczas II wojny światowej. W chwili wybuchu wojny z Niemcami okręty podwodne typu Szcz były przydzielone do czterech flot Marynarki Wojennej ZSRR.
Posiadanie przez Marynarkę Wojenną PRL jednostek klasy niszczyciel stało się w pewnym momencie bardziej wyrazem ambicji Dowództwa MW niż rzeczywistych potrzeb wynikających z rozwoju doktryn działania na morzach zamkniętych. W okresie istnienia Układu Warszawskiego nasza flota była przygotowywana do operowania jednak nie tylko na...
Turecka Marynarka Wojenna (Türk Deniz Kuvvetleri, TDK) jest jedną z najsilniejszych w NATO i w związku z tym odgrywa kluczową rolę w zabezpieczeniu jego tzw. wschodniej flanki. Jej trzon stanowią wielozadaniowe fregaty rakietowe obrony powietrznej typu Gabya (G), wsparte przez tej samej klasy jednostki ASW typów Barbaros i Yavuz oraz...
Szwedzi znani są z tego, że bardzo dbają o swoje okręty, nawet te najstarsze. Wysoka kultura techniczna, z której do dziś słynie Svenska Marinen, spowodowała, że wiele z nich w przededniu wybuchu drugiej wojny światowej było de facto zupełnie nowymi jednostkami. Najlepszy tego przykład stanowią właśnie omawiane pancerniki typu Äran...
Fregaty Typ 31 są trzecią konstrukcją (po niszczycielach Typ 45 i fregatach typ 26), która w kolejnych dekadach stanie się jednym z filarów sił eskortowych Royal Navy. Pięć jednostek ma być początkiem budowy długiej serii, z którą wiązane są spore nadzieje eksportowe.
Świętowanie Dnia Marynarki Wojennej w czasach „słusznie minionych” miało swój rytuał. Po raz ostatni uroczysty program z pokazowymi ćwiczeniami, defiladą, masową przysięgą marynarzy oraz oczywiście paradą morską i lotniczą zrealizowano w 1975 r.
Gdy pod koniec lat 20. XX w. uznano w Moskwie, że Flocie Czerwonej potrzebne są nowoczesne krążowniki, konieczne okazało się skorzystanie z zagranicznego know-how. Rezultatem pomocy ze strony włoskiego koncernu Ansaldo było opracowanie projektu 26 i zbudowanie sześciu okrętów, w tym czterech zmodyfikowanych (projekt 26bis)...
Wkrótce stan floty podwodnej Royal Navy powiększy się o cztery najbardziej zaawansowane technologicznie na świecie strategiczne okręty podwodne z napędem nuklearnym typu Dreadnought, z których dwa pierwsze znajdują się już w budowie.
Lata 50. XX w. były zaledwie początkiem tworzenia systemu mobilizacji cywilnych jednostek pływających na potrzeby marynarki wojennej. Największy rozwój strukturalny i ilościowy nastąpił w kolejnych dwóch dekadach.
W latach 1939-1940 niemieccy inżynierowie zaprojektowali nowy typ jednostki podwodnej, której zadaniem miało być zaopatrywanie z dala od baz uderzeniowych U-Bootów. Do wiosny 1943 r. zbudowano 10 takich dużych podwodnych transportowców. Początkowo okręty te działały skutecznie, jednak stopniowo ich przekleństwem stawało się...
Hansa była małym bałtyckim statkiem pasażerskim. Jednostkę planowano eksploatować zarówno na wodach archipelagu sztokholmskiego, jak i na linii między szwedzkim mainlandem (port Nynäshamn) a gotlandzkim Visby, a także – w przypadku pojawienia się takich sposobności – w charakterze wycieczkowca.
