Wielka Brytania konsekwentnie realizuje ambitne programy okrętowe, polegające na kompleksowej wymianie pokoleniowej jednostek morskich praktycznie wszystkich zasadniczych klas. Nie inaczej ma się sprawa z okrętami eskortowymi, czyli fregatami rakietowymi ASW (Anti-Submarine Warfare).
Kontynuujemy rozpoczęty w poprzednim numerze przegląd najnowszych okrętów JMSDF, przeznaczonych przede wszystkim do walki z wrogimi okrętami podwodnymi. Do służby wejdą lada chwila nowoczesne fregaty typu Mogami.
Trzy włoskie śmigłowcowce wcielone do służby w latach 60. XX w. przez dwie dekady były największymi okrętami floty Italii. Nie miały nadzwyczajnych parametrów technicznych, nie wyróżniały się nowinkami technicznymi, ale przez wszystkie lata służby wypełniały bez zarzutów zadania, do których je zbudowano.
8 grudnia 2021 r. w polskiej marynarce wojennej zamknięto jedną z ciekawszych kart historii – po raz ostatni opuszczono biało-czerwoną banderę na drzewcu rufowym trałowca-niszczyciela min ORP Czajka. Trzy ostatnie okręty tego typu, zmodernizowane w latach 1998-2000, były pierwszymi niszczycielami min w polskiej flocie...
Zdając sobie sprawę, że Wielka Brytania doceni znaczenie francuskich baz, z których korzystały okręty podwodne, admirał Karl Dönitz, naczelny dowódca U-Bootwaffe, podjął wysiłki w celu ochrony zarówno okrętów, jak i załóg. Za przyzwoleniem Adolfa Hitlera powstały ogromne fortyfikacje.
Atak na Pearl Harbor i nalot skoncentrowany w zasadzie niemal wyłącznie na pancernikach wykazał, że okręty te – choć kompletnie nieprzygotowane do walki – wykazały się znaczną odpornością na ciosy.
Z rozciągającą się na ponad 11 tys. km linią brzegową rząd Meksyku nie może ignorować znaczenia swojego obszaru przybrzeżnego i morskiego. Za jego obronę odpowiada meksykańska marynarka wojenna, która podlega Sekretariatowi Marynarki Wojennej, ministerstwu kierowanemu obecnie przez admirała José Ojedę Durána.
W fazie dziennej bitwy, mimo wystrzelania wielu torped, najmniejsi jej uczestnicy odnieśli skromne sukcesy. Brytyjska Grand Fleet straciła trzy niszczyciele, a kajzerowska Hochseeflotte – cztery torpedowce. Po zapadnięciu zmroku atakowały już wyłącznie jednostki Royal Navy.
Opisane w artykule jednostki to największe, najszybsze, najlepiej wyposażone oraz najpopularniejsze statki w całej historii żeglugi pasażerskiej Związku Radzieckiego. Były także najlepszymi jednostkami pasażerskimi wybudowanymi w Niemieckiej Republice Demokratycznej.
Przed wojną Royal Navy zamówiła serię 16 dużych i nowoczesnych niszczycieli floty, które zostały wprowadzone do służby w latach 1941–1942. Jednostki określane jako okręty typu L i M okazała się efektowną, lecz niesłychanie kosztowną wycieczką brytyjskiej Admiralicji w ślepy zaułek rozwoju okrętów tej klasy.
Istotną częścią wojny w Ukrainie, podobnie zresztą jak we wszystkich nowoczesnych konfliktach zbrojnych, są działania o panowanie w domenie powietrznej. Trwająca od 24 lutego br. „wojskowa operacji specjalna” pokazała nam pewien obraz rosyjskiego lotnictwa, który wcale nie okazał się dla niego korzystny.
Konstrukcja niszczycieli typu Sejong the Great (znanych też jako Sejongdaewang-Geup Guchukam)praktycznie bezpośrednio wywodzi się od ich amerykańskiego odpowiednika, czyli jednostek typu Arleigh Burke w wersji Flight IIA. Obejmuje więc niemal wszelkie zmiany (w tym instalację hangarów), jakie wprowadzano w kolejnych odsłonach serii...
Japońskie Morskie Siły Samoobrony wzbogaciły się niedawno o dwa nowoczesne niszczyciele rakietowe – Asahi i Shiranui. Są to kolejne jednostki ASW zbudowane w Japonii, korzystające z najnowocześniejszych rozwiązań technologicznych, w tym anten ścianowych ze stałym aktywnym elektronicznym skanowaniem fazowym.
Polskie okręty do działań bojowych na Morzu Śródziemnym wchodziły stopniowo od 1940 r. Najpierw pojedynczo, później zazwyczaj w liczbie kilku jednostek, ale do 1944 r. niszczyciele i okręty podwodne PMW były na tym obszarze zawsze obecne, wyjątkowo skutecznie walcząc z okrętami floty niemieckiej i włoskiej oraz ich lotnictwem.
Brazylia wplątała się w spór w wyniku splotu wydarzeń wewnętrznych i przeszacowania własnych sił przy silnej woli zmniejszenia zależności ekonomicznej od potęg zewnętrznych. Z kolei Francja kierowała się swoistą pokolonialną „nonszalancją imperialną” i przekonaniem o wyjątkowości własnej pozycji międzynarodowej.
Bitwa morska, stoczona 31 maja i 1 czerwca 1916 r. na wodach w pobliżu Półwyspu Jutlandzkiego, w historiografii niemieckiej zwana bitwą na Skagerraku, to jedyne podczas I wojny światowej starcie flot liniowych. Wzięło w niej udział łącznie 250 należących do brytyjskiej Royal Navy i niemieckiej Kaiserliche Marine okrętów różnych klas.
Polska była jednym z pierwszych odbiorców radzieckich kutrów torpedowych projektu 183. Przez 17 lat stanowiły część uderzeniowego trzonu naszej floty, a przez następne lata – ważne ogniwo szkolenia naszych rakietowców.
Projekcja potęgi morskiej USA od dziesięcioleci opiera się przede wszystkim na lotniskowcowych grupach bojowych, operujących na wszystkich najważniejszych akwenach naszego globu. Samoloty i śmigłowce zgromadzone na pokładzie jednego amerykańskiego lotniskowca stanowią większą siłę bojową niż siły lotnicze niejednego państwa na świecie.
W drugiej połowie XIX wieku gwałtowny rozwój okrętów liniowych w Europie doprowadził do przekształcenia tradycyjnego drewnianego wielopokładowego okrętu wojennego w opancerzone stalowe potwory uzbrojone w obracane wieże z jedną lub dwiema armatami dużego kalibru, które coraz częściej były potocznie zwane pancernikami.
