Na początku lat 80. do służby w polskim lotnictwie wojskowym trafiły samoloty MiG-21bis. Decyzja zakupu 72 egzemplarzy nie najnowocześniejszego myśliwca uważana była za kontrowersyjną, ale stał za nią szereg zdroworozsądkowych czynników.
Samoloty uderzeniowe (bombowce frontowe) Su-24 obok lotnictwa ZSRR i Rosji trafiły na wyposażenie sił powietrznych 12 krajów, w tym pięciu byłych republik radzieckich. Najintensywniejsze użycie bojowe znalazły maszyny lotnictwa syryjskiego i ukraińskiego.
W drugiej połowie 1937 roku stało się jasne, że pozyskanie dla broni pancernych zagranicznego modelu enkemu kalibru 20 mm, który spełniałby polskie wymagania, jest niemożliwe. Prowadzone przez kilka lat próby z egzemplarzami dostarczanymi przez zakłady Oerlikon, Madsen czy Hotchkiss nie dały zadowalających wyników.
Już w pierwszej połowie lat 30. w Wielkiej Brytanii zaczęto zdawać sobie sprawę z zagrożenia, które w przypadku konfliktu zbrojnego stanowił samolot wobec okrętów wojennych, a przede wszystkim żeglugi handlowej, która przecież stanowiła o istnieniu Imperium Brytyjskiego od dziesięcioleci.
23 stycznia 1942 roku podjęto decyzję, że dwusilnikowe bombowce zostaną wycofane na Sumatrę i będą korzystać z lotnisk położonych na wyspie Singapur wyłącznie jako z baz wypadowych. Ostatnie Blenheimy przeleciały 27 stycznia. W tym czasie na Sumatrze były już pierwsze maszyny z 84. i 211. Sqn.
Po burzliwych latach 90., związanych najpierw z tworzeniem Sił Zbrojnych, a następnie ich dostosowania do nowych realiów, również przełom tysiąclecia upłynął pod znakiem przejścia do nowego etapu reformy Wojsk Lądowych Ukrainy. W lipcu 2000 roku wszedł w życie Państwowy Program Reformy i Rozwoju Sił Zbrojnych Ukrainy na okres do 2005 roku...
Proces powstania i modernizacji pułkowego przeciwlotniczego zestawu rakietowego Strzała-10 (Strieła-10) jest przykładem ewolucyjnego rozwoju uzbrojenia, ciągłego wzrostu jego zdolności bojowych oraz wysokiego stopnia zunifikowania modyfikacji z różnych lat rozwoju. Pomimo swojego wieku Strieła-10 licznie weszła do...
Samolot uderzeniowy (bombowiec frontowy) Su-24 był przez prawie trzy dekady podstawową maszyną przeznaczoną do głębokich uderzeń na cele lądowe i morskie w strefie operacyjnego oddziaływania lotnictwa ZSRR, a później Rosji. Jako nosiciel ładunków konwencjonalnych i jądrowych miał być w ewentualnym konflikcie z NATO podstawowym środkiem...
Po dramatycznych przemianach politycznych, jakie zaszły wraz z upadkiem reżimu Nicolae Ceaușescu, Rumuńskie Siły Powietrzne stanęły przed nowym wyzwaniem – radykalną transformacją strukturalną. W 1993 roku połączono Rumuńskie Wojska Lotnicze z Wojskami Obrony Przeciwlotniczej, a 1 czerwca 1995 roku...
Samobieżny przeciwlotniczy zestaw artyleryjski ZSU-23-4, szerzej znany jako Szyłka, bez wątpienia należy do „kultowych” wzorów uzbrojenia radzieckiego czasów zimnej wojny. Jako środek obrony przeciwlotniczej szczebla pułkowego był szeroko rozpowszechniony nie tylko w armii radzieckiej, ale również wśród...
Akitsushima to okręt pod wieloma względami szczególny. W Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej był jedynym przedstawicielem swojego typu, jednostką w zasadzie eksperymentalną, będącą zmaterializowaniem wizji i teorii japońskich sztabowców w zakresie dalekiego rozpoznania lotniczego sił przeciwnika na bezkresnych obszarach Oceanu Spokojnego.
15 grudnia 1938 roku zastępca DowBrPanc płk Eugeniusz Wyrwiński przesłał do Inspektora Armii gen. dyw. Tadeusza Piskora sprawozdanie mjr. dypl. Franciszka Skibińskiego, szefa sztabu 10. BK, ze stażu we Italii (Włoszech) jaki odbył on latem roku wcześniejszego (L.dz. 505/Tjn.Ćwicz.Reg).
Do maja 1941 roku przemysł radziecki zdołał wyprodukować 1225 czołgów T-34. Do końca roku zamierzano zbudować kolejne 2145 egzemplarzy. Oznaczało to, że do służby liniowej mogło trafić aż 3370 wozów tego typu. Równolegle z produkcja seryjną czołgu prowadzono prace modernizacyjne. Dotyczyły one głównie...
Patrolowo-bombowa łódź latająca Martin PBM Mariner została skonstruowana pod koniec lat 30. Marinery nie zdobyły takiej popularności jak Cataliny, ale były z powodzeniem wykorzystywane do patrolowania, rozpoznania, zwalczania okrętów podwodnych, atakowania żeglugi, poszukiwania i ratownictwa oraz transportu ludzi i ładunków...
Wody wokół niemieckiego wybrzeża w pierwszych dwóch dekadach po zakończeniu II wojny światowej (tj. w latach 40. i 50. XX w.) w związku z ich gęstym zaminowaniem były jednymi z najniebezpieczniejszych dla żeglugi w całej Europie. Z tego względu zadanie oczyszczenia wszystkich akwenów stało się jednym z najważniejszych, jakie czekało na...
Sukcesy okrętów podwodnych na Morzu Śródziemnym podczas II wojny światowej wielokrotnie oznaczały ciężkie straty przeciwnika w ludziach. Jednym z tych, które spowodowały największe, był brytyjski Proteus. Zatopił on między listopadem 1941 r. i marcem 1942 r. trzy statki przewożące setki żołnierzy...
Przyjęty w radzieckiej flocie w 1956 r. nowy system klasyfikacji okrętów sprawił, że zamiast powszechnie używanych na świecie nazw, takich jak korweta, fregata czy niszczyciel, w ZSRR pojawiło się nowe nazewnictwo klasyfikacyjne, wskazujące na główne zadania jednostek, w tym poszukiwanie i niszczenie wrogich podwodniaków.
Cztery pancerniki typu Ersatz Monarch – gdyby je zbudowano – byłyby podczas Iwojny światowej największymi okrętami Austro-Węgier, zapewniającymi flocie tej monarchii hegemonię na Adriatyku i budzącymi respekt na wodach całego Morza Śródziemnego.
Krążownik ciężki Algérie był ostatnią jednostką tej klasy zbudowaną dla francuskiej Marine Nationale. Z uwagi na rezygnację z kolejnych okrętów serii i przeniesienie mocy przerobowych na duże krążowniki lekkie do końca swojego istnienia pozostał jedynakiem, choć oficjalne podręczniki klasyfikują go jako typ Algérie.
Przyjęcie do uzbrojenia Armii Radzieckiej czołgu T-64 miało znaczący wpływ na kierunki rozwoju zarówno radzieckich, jak i światowych ciężkich pojazdów opancerzonych. Zmodernizowana wersja T-64A zapoczątkowała nową klasę, „czołg podstawowy” i stała się pierwszym tego rodzaju pojazdem drugiej, powojennej generacji.