Aktualności

Amerykańska agencja do spraw współpracy obronnej DSCA (Defense Security Cooperation Agency) ujawniła 12 czerwca br., że przekazała Kongresowi Stanów Zjednoczonych informację o zgodzie na sprzedaż Indiom kolejnej partii sześciu śmigłowców bojowych AH-64E Apache Guardian w ramach procedury FMS (Foreign Military Sales (FMS). Maksymalna wartość umowy może wynieść 930 mln USD. Schemat zakupu ma formę „mieszaną”, ponieważ śmigłowce zostaną zakupione przez Indie w ramach procedury DCS (Direct Commercial Sales) bezpośrednio u producenta, tj. Boeing Defense, Space and Security, a wyposażenie oraz uzbrojenie – u administracji amerykańskiej w ramach procedury FMS.

Zgodnie z informacją DSCA z 12 czerwca br. zamówienie obejmuje sześć śmigłowców AH-64E Apache Guardian, 14 silników General Electric T700-GE-701D, cztery radiolokatory Northrop Grumman AN/APG-78 Longbow, 14 systemów nawigacji EGI (Embedded GPS Inertial), siedem zestawów systemu obserwacyjno-celowniczych Lockheed Martin MTADS-PNVS (Modernized Target Acquisition Designation Sight/Pilot Night Vision Sensor), 180 pocisków rakietowych Lockheed Martin AGM-114L-3 Hellfire II, 90 pocisków AGM-114R-3 Hellfire II oraz 200 pocisków Raytheon FIM-92H Stinger w wersji "powietrze-powietrze".

4 czerwca br. w Wiedniu odbył się pokaz najnowszej wersji kołowego transportera opancerzonego Pandur Evolution (EVO) 6x6. Nowy wariant wozu Pandur 6x6 został opracowany przez austriacki podmiot GDELS-Steyr (General Dynamics European Land Systems – Steyr-Daimler-Puch Spezialfahrzeug GmbH), spółkę zależną koncernu General Dynamics.

Pandur EVO 6x6 powstał na zamówienie ministerstwa obrony Austrii, które podpisało w grudniu 2016 roku z firmą GDELS-Steyr umowę na rozwój nowej wersji pojazdu, jego badania oraz dostawę 34 maszyn Pandur EVO. Pojazd jest zmodernizowanym wariantem Pandura 6x6 ze zwiększoną z 13,5 tony do 15 ton dopuszczalną masą całkowitą. Zwiększenie masy jest związane m.in. z zamontowaniem dodatkowych paneli pancerza pasywnego na wszystkich poza stropową płytach kadłuba zasadniczego. Wzmocniono zawieszenie i zastosowano mocniejszy silnik Steyr V6-12C o mocy 335 kW (455 KM). Załoga Pandura EVO liczy trzech ludzi, pojazd może przewozić do 12 żołnierzy w przedziale desantowym. Maszyna musi być wyposażona w zdalnie sterowane stanowisko strzeleckie ESL Advanced Information Technology (Elbit Systems) WS4 Panther z wielkokalibrowym karabinem maszynowym M2HB kalibru 12,7-mm i karabinem maszynowym MG74 kalibru 7,62 mm. Systemy komunikacji Pandur EVO będą dostarczane przez izraelską firmę Tadiran i obejmą radiostacje CNR-9000 i PNR-500AT, pojazd został także wyposażony w zestaw kamer zewnętrznych z monitorami w przedziale roboczym.

Eurosatory to międzynarodowa wystawa przemysłu obronnego i bezpieczeństwa organizowana co dwa lata we Francji. Wydarzenie to zostało stworzone w swojej oryginalnej formie w 1967 roku i od tamtej pory nieustannie się rozwija, a liczba jego uczestników (zarówno zwiedzających, jak i wystawców) stale wzrasta.

W trakcie trwania Eurosatory można zobaczyć nie tylko końcowe produkty przemysłu obronnego, ale także komponenty wykorzystywane do ich produkcji; prezentowane są kompleksowe oferty związane z przemysłem obronnym i bezpieczeństwem - od podstawowych części aż po gotowe produkty i systemy operacyjne. Międzynarodowa wystawa Eurosatory umożliwia nie tylko statyczną prezentacją sprzętu, systemów broni i technologii, ale także ich prezentację na żywo. Jest to znakomite miejsce, w którym wystawcy mogą promować swoje produkty i gdzie odwiedzający mogą zapoznać się z aktualnymi trendami i najnowszymi zmianami w branży zbrojeniowej.

25 maja br. w Stoczni Przybałtyckiej „Jantar” (ros. Прибалтийский судостроительный завод «Янтарь») wchodzącej w skład spółki Zjednoczona Korporacja Stoczniowa (ros. АО Объединённая судостроительная корпорация) w Kaliningradzie odbyła się ceremonia „wodowania” dużego okrętu desantowego „Piotr Morgunow” projektu 11711. Samo „wodowanie” odbyło się poprzez wprowadzenie jednostki do pływającego suchego doku numer PD-8, który następnie został napełniony wodą.

„Piotr Morgunow” jest drugim okrętem desantowym projektu 11711. Budowę pierwszej jednostki tego projektu, prototypowego „Iwan Gren” (numer stoczniowy 01301), rozpoczęto jeszcze w 2004 roku, na mocy umowy z 1 kwietnia 2004 roku pomiędzy ministerstwem obrony Rosji a stocznią „Jantar” (kontrakt zawierał także klauzulę o możliwości budowy drugiego okrętu). Początkowo planowano, że „Iwan Grien” będzie pierwszym z pięciu lub sześciu jednostek tego typu dla marynarki wojennej Rosji. Położenie stępki nastąpiło jeszcze w tym samym roku. Zgodnie z harmonogramem okręt powinien być przekazany do eksploatacji w 2008 roku, jednak dopiero w tym roku rozpoczęto faktycznie budowę. Była ona dwukrotnie wstrzymywana i jednostka została zwodowana dopiero w 2012 roku. W maju br. „Iwan Grien” nadal znajduje się na etapie państwowych prób zdawczo-odbiorczych – do końca 2018 roku ma wejść do linii.

16 maja br. francuski koncern Nexter Systems przedsatwił pierwszy prototyp kołowego wozu bojowego Engin Blindé de Reconnaissance et de Combat (EBRC) Jaguar w układzie jezdnym 6x6. Jaguar powstaje w ramach programu pojazdów nowej generacji dla francuskich sił zbrojnych kryptonim Scorpion (Synergie du contact renforcée par la polyvalence et l'infovalorisation). Oficjalna francuska nomenklatura klasyfikuje pojazd jako “wóz rozpoznawczo-bojowy”. Jaguar ma być następcą pojazdów AMX-10RC i ERC-90S w pododdziałach kawalerii i rozpoznawczych, a także wozów przeciwpancernych VCAC Meрhisto na podwoziu transportera VAB.

Opracowanie wozu Jaguar w ramach programu Scorpion rozpoczęto w 2014 roku w ramach konsorcjum francuskich podmiotów w składzie Nexter Systems, Thales Group i Renault Trucks Defense. W br. dwa pierwsze prototypy w docelowej konfiguracji mają przejść próby kwalifikacyjne, a dostawy maszyn EBRC Jaguar powinny rozpocząć się w 2020 lub 2021 roku. Francuskie ministerstwo obrony planowało pozyskanie 248 sztuk EBRC Jaguar, jednakże w opublikowanym w br. wieloletnim planie zakupów uzbrojenia na lata 2019-2025 przewidziano zakup do 300 pojazdów Jaguar, z terminami dostaw od 2030 roku, z tego 110 sztuk do 2025 roku. 

Nakładem wydawnictwa Replika z Zakrzewa ukazały się wspomnienia Eino Luukkanena zatytułowane Myśliwce nad Finlandią, które uznawane są za klasykę wspomnień lotników walczących w trakcie II wojny światowej, jako że spisane zostały przez pilota, dokonania którego przebiły osiągnięcia niemal wszytskich pilotów walczących po alianckiej stronie.

Major Eino Luukkanen, as z 56 zwycięstwami powietrznymi osiągniętymi w trakcie 441 lotów bojowych, był trzecim pod względem liczby osiągniętych zestrzeleń pilotem myśliwskim Suomen ilmavoimat. Swoje sukcesy odnotował na trzech samolotach myśliwskich, będących symbolami kolejnych etapów rozwoju fińskiego lotnictwa myśliwskiego w czasie II wojnie światowej. Służąc w dywizjonie Lentolaivue 24 w trakcie wojny zimowej odniósł na holenderskim Fokkerze D. XXI 2 ½ zwycięstwa, a po przezbrojeniu jednostki w amerykańskie Brewstery 229 odnotował podczas wojny kontynuacyjnej kolejne 14 ½ zestrzeleń odniesionych w latach 1941-1942. W listopadzie 1942 roku Luukkanen przejął dowództwo dywizjonu myśliwsko-rozpoznawczego LLv 30 latającego na Fokkerach D.XXI z amerykańskimi silnikami Twin Wasp Junior oraz zdobycznych Polikarpowach I-153. Z kolei w marcu 1943 roku objął dowództwo nowo sformowanego dywizjonu Lentolaivue 34, który został wyposażony w niemieckie Messerschmitty Bf 109G, do czasu zawieszenia broni we wrześniu 1944 roku odnosząc 345 (w tym 270 potwierdzonych) zestrzeleń, spośród których dziełem Luukkanena było 39 strąceń, w większości odniesionych podczas sowieckiej ofensywy w ostatnich tygodni wojny z Finlandią.

Inspektorat Uzbrojenia MON w dniu 9 maja br. opublikował zaproszenie do udziału w postępo­wa­niu przetargowym dotyczącym wyboru podmiotu, który ma zrealizować etap projektowania i rozwoju (PiR) dotyczący kołowego pojazdu minowania narzutowego (PMN) kryptonim Baobab-K.

To kolejna próba realizacji projektu, który ma zakończyć się wprowadzeniem do pododdziałów inżynieryjnych brygad zmechanizowanych nowoczesnego systemu minowania narzutowego przeznaczonego do stawiania min przeciwpancernych MN-123. Ocenia się, że zapotrzebowanie na PMN Baobab-K w wersji kołowej wynieść może 15-20 sztuk. Pierwszy prototyp (demonstrator) PMN, w pierwotnej konfiguracji, na podwoziu samochodu Jelcz P662D.43 6x6, zbudowany przez konsorcjum Huty Stalowa Wola S.A., Bydgoskich Zakładów Elektromechanicznych Belma S.A., Jelcz sp. z o.o., WB Electronics S.A., Arex sp. z o.o. oraz Wojskowego Instytutu Techniki Inżynieryjnej, był prezentowany m.in. na Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego w 2012 roku. W 2014 roku Inspektorat Uzbrojenia MON podpisał umowę na realizację pracy rozwojowej dotyczącej PMN Baobab-K przez konsorcjum. 

BERLIN, 25 kwietnia -- Dookólny radar z aktywnym elektronicznym skanowaniem fazowym (AESA) bazujący na technologii azotku galu (GaN)  finansowany przez firmę Raytheon Company [NYSE:RTN] i proponowany jako udoskonalenie systemu obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej Patriot®,  osiągnął ważny etap rozwoju, przekraczając 3000 godzin pracy. 

„Radar finansowany przez firmę Raytheon rutynowo wykazał zdolność obserwacji w zakresie 360 stopni, śledząc cele taktyczne, takie jak manewrujące samoloty bojowe, symulowane rakiety manewrujące i balistyczne oraz drony”, powiedział Tom Laliberty, wiceprezes ds. zintegrowanej obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej w dziale Integrated Defense Systems firmy Raytheon.

Aby zademonstrować zdolność obserwacji celów w zakresie 360 stopni, główna antena AESA GaN radaru finansowanego przez Raytheon współpracowała z drugą anteną AESA skierowaną w inną stronę. Gdy cel opuszczał pole widzenia jednej anteny i wlatywał w pole drugiej, urządzenia płynnie przekazywały między sobą informacje, nieustannie śledząc wiele celów oraz dostarczając wysokiej jakości dane niezbędne do kierowania ogniem.

Brytyjskie Ministry of Defence ujawniło 31 marca br., że nowym koło­wym trans­por­te­rem opan­ce­rzo­nym dla armii bry­tyj­skiej będzie pojazd Boxer mię­dzy­na­ro­dowego kon­sor­cjum ARTEC. Ostatecznie Brytyjczycy decydowali się o dołączeniu do konsorcjum i rozpoczęciu procedury negocjacyjnej (bez­prze­tar­gowej) zakupu Boxerów dla wła­snych sił zbroj­nych.

Co istotne strona brytyjska miała udział w kon­sor­cjum ARTEC, które powstało w 1999 roku po wycofaniu się innego państwa – Francji – z programu kołowego transportera opancerzonego nowej generacji dla państw-członków i na eksport. Jeszcze w 1995 roku rządy Francji, Niemiec i Wielkiej Brytanii uzgodniły rozpoczęcie wspólnego projektu pojazdu nowej generacji o nazwie MRAV/GTK (Gepanzertes Transport-Kraftfahrzeug/MultiRole Armoured Vehicle). W ramach projektu przygotowano dwa konkurencyjne projekty transporterów opracowane przez dwa brytyjsko-francusko-niemieckie konsorcja TEAM International i ARGE. W 1997 roku do projektu transportera przystąpił rząd Holandii w charakterze obserwatora, a w następnym roku podjęto decyzje o skierowaniu do realizacji projektu MRAV/GTK konsorcjum ARGE. Wybór ten spotkał się ze sprzeciwem strony francuskiej, która w 1999 roku opuściła konsorcjum ARGE – zostało ono przekształcone w ARTEC. Dwa lata później do projektu przystąpili Holendrzy. Jeszcze w 1999 roku podpisano kontrakt na budowę prototypowych pojazdów nazwanych Boxer.