VFW 614
Michał Petrykowski
Vereinigte Flugtechnische Werke
VFW 614
VFW614 był jednym z pierwszych odrzutowych regionalnych samolotów komunikacyjnych, choć tak naprawdę powstał zbyt wcześnie, aby wzbudzić szersze zainteresowanie. Zapotrzebowanie na samoloty klasy regional jet pojawiło się na zachodzie dopiero w latach 90. XX wieku. Nowatorska konstrukcja jest dziś niemal całkowicie zapomniana, choć konsorcjum, jakie zostało utworzone przy okazji jej opracowywania, stało się zalążkiem niemieckiego oddziału koncernu Airbus/EADS.

Koncepcja budowy niemieckiego regionalnego samolotu pasażerskiego zrodziła się na początku lat 60. XX wieku w zespole konsorcjum ERNO Entwicklungsring Nord, w skład którego wchodziły firmy Weser Flugzeugbau, Focke-Wulf i Hamburger Flugzeugbau. Choć ERNO opracowywała wówczas elementy do rakiet, a później uczestniczyła w projektach kosmicznych (m.in. w opracowaniu ciśnieniowej sekcji stacji Spacelab w latach 70.), w 1961 r. rozpoczęła prace nad kilkoma konstrukcjami lotniczymi. Wśród nich znalazły się m.in. projekty koncepcyjne dwóch płatowców oznaczonych jako 611 (61-1) i 61-4. Pierwszy z nich – pionowzlot w układzie górnopłata i z usterzeniem V, napędzany dwoma odrzutowymi silnikami umieszczonymi pod skrzydłami oraz ośmioma jednostkami wykorzystywanymi podczas startu i lądowania (4 w przedniej i 4 w tylnej części kadłuba) – zakończył swój żywot na deskach kreślarskich. Drugi, dwusilnikowy 36-miejscowy pasażerski samolot klasy STOL z usterzeniem typu „T”, trafił wkrótce do biura Weser Flugzeugbau, gdzie w 1963 r. otrzymał oznaczenie WFG 614. Obok nowatorskiego sposobu zamocowania silników, które umieszczone zostały w pylonach zamontowanych nad płatem, przednia sekcja kadłuba samolotu miała być odchylana tuż za kabiną pilotów na bok tak, aby ułatwić ew. załadunek towarów do kabiny transportowej; w tylnej części pod kadłubem znalazło się dodatkowe wejście wyposażone w schody.
Według pierwotnej koncepcji ERNO płatowiec miał być wyposażony w nieciśnieniową kabinę, ostatecznie dla podniesienia komfortu zastosowano instalację hermetyzacji. Początkowo silniki odrzutowe w samolotach komunikacyjnych były „zarezerwowane” dla maszyn średniego i dalekiego zasięgu, tym razem konstruktorzy postanowili wprowadzić nowy rodzaj napędu na krótkie trasy regionalne. „614” był pierwszym samolotem komunikacyjnym opracowywanym w zachodniej części Niemiec po zakończeniu drugiej wojny światowej, choć nie jedynym projektem, podczas prac nad którym została zawiązana kooperacja między lokalnymi wytwórniami. Dotychczas w Bremie współpracowały z Hamburger Flugzeugbau (Finkerwerder) przy budowie transportowego C-160 Transall, oraz przy licencyjnej produkcji myśliwskiego F-104G Strarfighter (wspólnie z Heinklem). Nic więc dziwnego, że w 1964 r. Wesser i FW utworzyły konsorcjum VFW Vereinigte Flugtechnische Werke (co w wolnym tłumaczeniu można byłoby określić jako zjednoczenie wytwórni lotniczych), do którego rok później dołączył Heinkel. Oprócz projektu cywilnego samolotu, noszącego tym razem nazwę VFW-614, koncern rozpoczął m.in. licencyjną budowę śmigłowca Sikorsky CH-53G oraz opracował prototyp samolotu myśliwsko-bombowego pionowego startu i lądowania VAK-191B (oblatany we wrześniu 1971 r.).
Według pierwotnej koncepcji ERNO płatowiec miał być wyposażony w nieciśnieniową kabinę, ostatecznie dla podniesienia komfortu zastosowano instalację hermetyzacji. Początkowo silniki odrzutowe w samolotach komunikacyjnych były „zarezerwowane” dla maszyn średniego i dalekiego zasięgu, tym razem konstruktorzy postanowili wprowadzić nowy rodzaj napędu na krótkie trasy regionalne. „614” był pierwszym samolotem komunikacyjnym opracowywanym w zachodniej części Niemiec po zakończeniu drugiej wojny światowej, choć nie jedynym projektem, podczas prac nad którym została zawiązana kooperacja między lokalnymi wytwórniami. Dotychczas w Bremie współpracowały z Hamburger Flugzeugbau (Finkerwerder) przy budowie transportowego C-160 Transall, oraz przy licencyjnej produkcji myśliwskiego F-104G Strarfighter (wspólnie z Heinklem). Nic więc dziwnego, że w 1964 r. Wesser i FW utworzyły konsorcjum VFW Vereinigte Flugtechnische Werke (co w wolnym tłumaczeniu można byłoby określić jako zjednoczenie wytwórni lotniczych), do którego rok później dołączył Heinkel. Oprócz projektu cywilnego samolotu, noszącego tym razem nazwę VFW-614, koncern rozpoczął m.in. licencyjną budowę śmigłowca Sikorsky CH-53G oraz opracował prototyp samolotu myśliwsko-bombowego pionowego startu i lądowania VAK-191B (oblatany we wrześniu 1971 r.).
Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 6/2009