Trudne początki wojsk pancernych i zmechanizowanych. Lata 1950-1960

Robert Rochowicz

Poprzednią część artykułu zakończyliśmy informacją o wydanych 17 maja 1951 roku rozkazach ministra Obrony Narodowej (ON) dotyczących zmian obu istniejących dowództw korpusów pancernych na dowództwa korpusów zmechanizowanych, co było zgodne z ich ówczesnym składem organizacyjnym. W ślad za tym poszły decyzje o wzmocnieniu stanów posiadania istniejących i nowo formowanych dywizji zmechanizowanych.

Rozkazami podpisanymi 17 maja 1951 roku objęte zostały wszystkie cztery już istniejące dywizje zmechanizowane. W każdej zdecydowano się na identyczny schemat wzmocnienia struktur organizacyjnych i – co za tym idzie – potencjału bojowego, czyli: dodanie trzeciego pułku zmechanizowanego; wydzielenie batalionu szkolnego z pułku czołgów, który z kolei przemianowano na pułk czołgów średnich; sformowanie odrębnego pułku artylerii pancernej na bazie, wyjętego znów z pułku czołgów, batalionu; przeformowania pułku artylerii lekkiej na pułk artylerii haubic; sformowanie od podstaw dywizjonu artylerii rakietowej; sformowania odrębnej kompanii dowodzenia z pododdziału wyłączonego z batalionu łączności; dodania numerów wyróżniających do wszystkich trzech ruchomych warsztatów naprawy. Po zmianach etatowo każda dywizja we wszystkich jednostkach miała łącznie 8441 stanowisk dla żołnierzy.

W tych dokumentach uwzględniono ponadto sformowanie nowych związków taktycznych, a mianowicie w okręgowych korpusach piechoty po jednej dywizji zmechanizowanej (20. DZ w 1. KZ w OW-II oraz 19. DZ w 2. KZ w OW-IV). Organizacja pułków i batalionów była identyczna w obu typach tych korpusów. Co ciekawe, mając zapewne na względzie przewidywany rozciągnięty w czasie termin dostaw nowego sprzętu, czas formowania nowych dywizji i przeformowywania jednostek w tych już istniejących był dość odległy, bo dopiero na 1 grudnia 1952 roku.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia numer specjalny 1/2024