Tragedia pancernika Iéna

 

4 marca 1907 roku Iéna weszła do suchego doku nr 2 w basenie Missiessy w Tulonie. Celem był przegląd dna oraz inspekcja trzonu steru, w okolicach którego nieustannie występowały przecieki. Dok nr 2 miał po obu swoich stronach dwa inne, o nrach 1 i 3, w których stały pancerniki Masséna i Suffren. 12 marca rano ten pierwszy okręt zwolnił jednak znajdujący się po prawej stronie Iény dok nr 1. Na pancerniku Iéna przebywali kadm. Henri-Louis Manceron i dowódca okrętu, kmdr Paul Adigard. O godzinie 13.00 cała załoga  oraz robotnicy stoczniowi udali się do mes na obiad. Tuż po posiłku – o 13.35 wracający na stanowiska robotnicy i marynarze  zauważyli wydobywające się z drugiego komina żółte płomienie, szybko ogarniające nadbudówkę aż do rufowej wieży armat kal.  305 mm. Przed podjęciem jakiejkolwiek akcji ratowniczej doszło do serii głuchych, lecz gwałtownych wybuchów, które wyrzuciły  w powietrze masę szczątków i blach. Podmuch zmiótł dachy trzech warsztatów znajdujących się przy doku. Manceron był w swych  pomieszczeniach na rufie, w bezpośredniej bliskości palących się rufowych komór amunicyjnych. Po pierwszej serii wybuchów  wydostał się prędko na pokład rufowy a stamtąd zdołał przeskoczyć na bramę doku. Tuż za nim rufową część okrętu ogarnęło  piekło pożarów. Kadłubem aż do 14.25 wstrząsały kolejne eksplozje. Ze stojącego w basenie Missiessy pod 160-tonowym dźwigiem  pancernika Patrie oddano strzał z armaty kal. 164 mm do bramy dokowej, licząc że przez powstałą dziurę zostanie on zatopiony,  co pomoże opanować pożar w kadłubie. Niestety pocisk zrykoszetował nie dziurawiąc furty. Dok zalano tylko dzięki akcji ppor. Victora Rouxa1, który mimo kolejnych eksplozji zdołał otworzyć śluzy doku, sam ginąc przy  tym od uderzenia metalowym odłamkiem. Wypełnienie się doku wodą umożliwiło zatopienie komór amunicyjnych poprzez otwarcie  głównego rurociągu zęzowego. Niestety, główna magistrala przeciwpożarowa okrętu nie została na czas dokowania połączona z  wodą morską z basenu Missiessy, dlatego cała akcja gaśnicza opierała się jedynie na instalacji, w którą był wyposażony dok. Walka z trawiącymi okręt pożarami trwała do 16.00, przez kolejną godzinę dogaszano pojedyncze ich ogniska. Bilans eksplozji  wyniósł 111 zabitych, w tym dowódcę Iény oraz niemowlę trafione w mieście odłamkiem metalu. 33 osoby były ranne.