Task Force „Libeccio”

Pierwsza interwencja została zarządzona przez kanadyjski Parlament, by zapewnić bezpieczeństwo własnej cywilnej ludności przebywającej w Afryce Północnej i umożliwić jej bezpieczny powrót do kraju. Dwa ciężkie samoloty transportowe CC-177A Globemaster III (Boeing C-17A) i dwa średnie CC-130J Hercules (Lockheed Martin C-130J) zostały skierowane do portu lotniczego Luqa na Malcie, aby utworzyć most powietrzny do Libii. Począwszy od 28 lutego do 8 marca samoloty te ewakuowały z Libii Kanadyjczyków i obywateli innych narodowości. Po wydaniu rezolucji, kanadyjska Izba Gmin natychmiast zdecydowała o udziale Sił Zbrojnych Kanady w egzekwowaniu strefy bez lotów nad Libią i do Włoch wysłano komponent lotniczy złożony z siedmiu wielozadaniowych samolotów myśliwskich CF-188A Hornet (McDonnell Douglas F/A-18A), dwóch samolotów tankowania powietrznego CC-150T Polaris (Airbus A310), jednego średniego samolotu transportowego CC-130J Hercules i dwóch morskich samolotów patrolowych CP-140 Aurora (Lockheed P-3 Orion). Całość tych sił trafiła do bazy włoskiego lotnictwa morskiego Sigonella we wschodniej części Sycylii oraz do bazy Trapani Birgi, gdzie stacjonuje też 37. Skrzydło Sił Powietrznych Włoch. W tej ostatniej stacjonuje też komponent NATO Airborne Early Warning & Control Forces (Sił Powietrznych NATO Wczesnego Ostrzegania), składający się z pięciu samolotów dozoru radiolokacyjnego i kierowania działaniami lotnictwa E-3A Sentry. Trapani Birgi jest też bazą dla dwóch tankowców powietrznych Vickers VC10 z Królewskich Sił Powietrznych Wielkiej Brytanii (Royal Air Force). Siły zadaniowe Task Force „Libeccio” zajęły płaszczyznę postojową po zachodniej stronie bazy Trapani Birgi, niedaleko od budynków cywilnego portu lotniczego. Znajdujące się tu budynki i zaplecze nie wystarczało do pomieszczenia całości sprzętu (cztery hangary stałe i hangary z prefabrykatów). Dlatego wojska inżynieryjne ustawiły tu namioty i dodatkowe hangary z prefabrykatów, aby po kilku dniach prac TF „Libeccio” były gotowe do działania. Istniejące hangary stałe wykorzystano do prac obsługowych i przeglądów wielozadaniowych samolotów myśliwskich, a także do przechowywania zapasów części zamiennych, narzędzi i wyposażenia naziemnego. Tylko sześć z siedmiu CF-188A Hornet przerzuconych do Trapani faktycznie oddano do dyspozycji sił sojuszniczych. Siódmy myśliwiec stanowił rezerwę, aby zachować zdolności bojowe w czasie prac obsługowych i napraw, przy czym samoloty rotowano tak, by sześć było zawsze gotowych do działania. Każdy myśliwiec miał własną książkę obsług technicznych w formie elektronicznej, gdzie technicy odnotowywali wszelkie wykonywane czynności. Przed rozpoczęciem nowego zadania piloci mieli możliwość zapoznania się z historią obsługi samolotu, aby upewnić się, że można na danym myśliwcu wykonać bezpieczny lot. Płaszczyzna postojowa CF-188A Hornet znajdowała się przed hangarami. Samoloty uzbrajano tutaj w przygotowaniu do misji, zwykle w dwa kierowane pociski rakietowe „powietrzepowietrze” małego zasięgu AIM-9 Sidewinder, jeden średniego AIM-120 AMRAAM, jedną kierowaną bombę laserową GBU-10 (2000 funtów) lub GBU-12 (500 funtów) i jedną kierowaną satelitarnie bombę GBU-38 JDAM (500 funtów), a całość zabezpieczano specjalnymi zawleczkami. Użycie bomby kierowanej laserowo bądź satelitarnie zależało od rodzaju atakowanego obiektu (mobilny lub stacjonarny) oraz od warunków atmosferycznych nad celem. Ponadto samoloty miały podwieszony optoelektroniczny zasobnik obserwacyjno-celowniczy Sniper XR.