STS-132 – z rosyjskim modułem

 


Waldemar Zwierzchlejski


 


 

STS-132 – z rosyjskim modułem

 

 

Ostatni lot promu kosmicznego Atlantis na orbitę! Te powtarzane od miesięcy słowa najlepiej oddawały atmosferę pośród ludzi, którzy śledzili oficjalne komunikaty wydawane przez NASA. Jednak dla tych, którzy meandrom amerykańskiego programu kosmicznego przyglądali się uważniej, jasne było, że misja STS-132 będzie, jak to zgrabnie wyraził dowódca misji Ken Ham, jedynie „pierwszym ostatnim” lotem tego orbitera.


 
 

 


Rzeczywisty ostatni lot całego programu Space Shuttle, znany pod nazwą STS-135, a którego wykonanie powierzyć miano właśnie Atlantis, był w pełni opracowany przez agencję, brakowało jedynie trzech rzeczy – zgody Kongresu, Senatu i prezydenta, czyli innymi słowy – pieniędzy. Ale wszyscy słusznie wierzyli, że wcześniej czy później, lecz zgoda taka się pojawi. Nominacje do załogi misji STS-132 NASA ogłosiła 14 maja 2009 r. – jak się okazało, równo rok przed startem. Załoga rozpoczęła przygotowania w następującym składzie: dowódca Kenneth Ham, pilot Dominic Antonelli oraz czworo specjalistów misji: Garrett Reisman, Karen Nyberg, Stephen Bowen i Piers Sellers. 11 sierpnia agencja oznajmiła, że z powodu czasowej niedyspozycji zdrowotnej miejsce Nyberg w załodze zajmie Michel Good. NASA z zasady nie komentuje dolegliwości swych astronautów, jednak wkrótce okazało się, że Nyberg, która latem 2009 r. wyszła za mąż za kolegę z osiemnastego oddziału astronautów agencji Douglasa Hurleya, po prostu spodziewała się dziecka.

Ładunek
Głównymi ładunkami promu Atlantis były niehermetyzowana platforma sprzętowa ICC-VLD oraz rosyjski moduł Rasswiet. Obok tego we wnętrzu ładowni znajdowały  dokowania ODS (Orbiter Docking System) o masie 1800 kg, wewnątrz którego umieszczono trzy skafandry EMU (numery seryjne 3004, 3011 i 3018) o masie po 130 kg; manipulator RMS (410 kg); przedłużka IBA (Inspection Boom Assembly) z systemem kontroli osłony termicznej OBSS (Orbiter Boom Sensor System) o masie 382 kg; dwa nośniki APC (Auxilliary Payload Carrier), a na nich system przekazywania energii elektrycznej z ISS do wahadłowca SPDU (Station Power Distributon Unit) – 17kg oraz uchwyt-interfejs przekazu danych i mocy PDGF (Power and Data Grapple Fixture) – 71 kg. Łączna masa umieszczonego w ładowni sprzętu wynosiła 14 592 kg. Platforma sprzętowa ICC-VLD (Integrated Cargo Carrier- Vertical Light Deployable) o masie startowej 3417 kg i własnej 1913 kg zawierała sześć wymiennych bloków ORU (Orbital Replacement Unit), z których każdy zawierał jedną baterię, przeznaczoną do wymiany w systemie zasilania, zlokalizowanym na segmencie P6 głównej kratownicy stacji ITS (Integrated Truss Structure). Łączna masa ORU wynosiła 1020 kg. Obok tego znajdowała się tam rezerwowa antena łączności SGANT (Space-to-Ground Antenna) wraz z wyposażeniem o masie 293 kg oraz 191-kilogramowa platforma pomocnicza EOTP (Enhanced ORU Temporary Platform), przeznaczona do zamontowania na manipulatorze SPDM (Special Purpose Dexterous Manipulator) Dextre.


Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 11/2010

Wróć

Koszyk
Facebook
Tweety uytkownika @NTWojskowa Twitter