Stalingrad – ostatni szturm

Robert Michulec

W listopadzie 1942 roku przyszedł czas na celebrę kolejnej rocznicy nieudanego zamachu z 1923 roku. Akurat ta rocznica, ponownie niespodziewanie, przeszła do historii jako najsławniejsza spośród wszystkich innych, wcześniejszych i późniejszych. Wzmianki o niej znajdziemy chyba w każdej biografii Hitlera czy historii II wojny światowej, zwłaszcza jej części poświęconej frontowi wschodniemu. Przyczyną tego stanu rzeczy stała się wypowiedź kanclerza na temat biegu wojny w Rosji, a w szczególności jego uwagi dotyczące bitwy w Stalingradzie, którą wtedy stopniowo ogłaszano przełomową bitwą II wojny światowej.

W czasie dosyć nieskładnej, acz spokojnej przemowy Hitler poruszył kwestię letniej kampanii w 1942 roku na południu Rosji. Przedstawił swój punkt widzenia na nią, a także przyczyny, dla których postanowił skierować wojska właśnie tam. Stwierdzał wyraźnie i jednoznacznie, że nie podejmował decyzji, kierując się nazwą miasta stanowiącego jeden z celów kampanii – Stalingradu. Poza Niemcami jakoś mało kto w to wtedy uwierzył. Podobnie zresztą jest i dzisiaj. Nie dziwi więc, że analogicznie nie wierzy się i w kolejne jego zapewnienie, że Stalingrad to: Gigantyczny węzeł komunikacyjny. Chciałem go zdobyć. Wiecie, że jesteśmy skromni: tak jest, zdobyliśmy go; pozostało tam jedynie parę małych miejsc oporu. Teraz niektórzy mówią: dlaczego nie walczysz [o nie]? Ponieważ nie chcę doprowadzić do drugiego Verdun, lecz raczej zrobić to małymi oddziałami szturmowymi. Czas nie odgrywa tam roli. W górę Wołgi nie płyną już żadne statki – to rozstrzygająca sprawa.

Hitler porównywał szturm Stalingradu do walk o Sewastopol, przekonując, że przecież zdobyto go i cały Krym, stawiając krok po kroku zgodnie z własnym rytmem. Jednocześnie informował słuchaczy, że przeciwnik (Sowieci) przygotowuje się do natarcia, co było mu na rękę, ponieważ pozwoli to wykrwawić nieprzyjaciela.

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że Hitler wypowiedział...

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia nr specjalny 6/2016