Siły Powietrzne Arabii Saudyjskiej
Leszek A. Wieliczko
Królewskie Saudyjskie Siły Powietrzne są jednymi z największych i najlepiej wyposażonych w regionie Bliskiego Wschodu. W ciągu minionych 30 lat ich charakter zmienił się z wyłącznie defensywnego na znacznie bardziej ofensywny. Wśród kilkuset posiadanych statków powietrznych są nowoczesne samoloty bojowe Eurofighter Typhoon i Boeing F-15SA oraz szkolno-treningowe Pilatus PC-21 i BAE Systems Hawk Mk 165. Od kilku lat saudyjskie lotnictwo zaangażowane jest w walkę z tzw. państwem islamskim w Syrii i wspieranymi przez Iran rebeliantami Huti w Jemenie.
Arabia Saudyjska (oficjalnie: Królestwo Arabii Saudyjskiej – Al-Mamlaka al-Arabijja as-Su’udijja – Kingdom of Saudi Arabia) to jedna z ostatnich w świecie monarchii absolutnych, od utworzenia w 1932 r. rządzona niepodzielnie przez dynastię Saudów. Kraj zajmuje większą część Półwyspu Arabskiego. Ze względu na położenie geograficzne, wielkość terytorium (ponad 2,1 mln km2), potencjał ekonomiczny i militarny oraz znaczenie historyczne i religijne (na jej terytorium znajdują się dwa najświętsze miejsca dla wyznawców islamu – Mekka i Medyna) Arabia Saudyjska odgrywa rolę lidera w świecie muzułmańskim (zwłaszcza arabskim) oraz regionalnego mocarstwa na Bliskim Wschodzie. Dzięki ogromnym dochodom z ropy naftowej jest jednym z największych w świecie importerów uzbrojenia. Stosownie do swoich ambicji Arabia Saudyjska dysponuje jednymi z największych i najlepiej wyposażonych sił zbrojnych w regionie.
Saudowie opierają politykę bezpieczeństwa kraju na partnerstwie i współpracy międzynarodowej. Do głównych sojuszników militarnych Arabii Saudyjskiej należą Stany Zjednoczone, NATO i kraje członkowskie Rady Współpracy Zatoki (Gulf Cooperation Council, GCC). W związku z pojawieniem się nowych zagrożeń w postaci tzw. państwa islamskiego i innych organizacji uznanych przez społeczność międzynarodową za terrorystyczne w grudniu 2015 r. z inicjatywy Arabii Saudyjskiej zawiązano wojskowy sojusz antyterrorystyczny (Islamic Military Counter Terrorism Coalition, IMCTC; zwany też Islamic Military Alliance, IMA) z dowództwem w Rijadzie. Obecnie zrzesza on 41 krajów muzułmańskich z Bliskiego Wschodu, Azji i Afryki.
Królewskie Saudyjskie Siły Powietrzne (Al-Kuwwat al-Dżawwijja al-Malakijja as-Su’udijja – Royal Saudi Air Force, RSAF) są jednym z pięciu rodzajów saudyjskich sił zbrojnych, obok Wojsk Lądowych (Royal Saudi Land Forces, RSLF), Marynarki Wojennej (Royal Saudi Naval Forces, RSNF), Sił Obrony Powietrznej (Royal Saudi Air Defense Forces, RSADF) i Strategicznych Sił Rakietowych (Royal Saudi Strategic Missile Force, RSSMF). Wszystkie podlegają pod względem administracyjnym Ministerstwu Obrony (Wizarat al-Difae – ang. Ministry of Defense, MOD) w Rijadzie. Resort obrony został utworzony 10 listopada 1943 r., a pod koniec lat 50. został przekształcony w Ministerstwo Obrony i Lotnictwa (Ministry of Defense and Aviation, MODA). Na podstawie edyktu królewskiego (Royal Order No. A/226) z 11 maja 2011 r. MODA zostało przemianowane na MOD. Od 23 stycznia 2015 r. ministrem obrony jest następca tronu książę Muhammad ibn Salman ibn Abd al-Aziz Al Su'ud. Zwierzchnikiem saudyjskich sił zbrojnych jest głowa państwa, król Arabii Saudyjskiej i zarazem premier rządu Salman ibn Abd al-Aziz Al Su'ud.
Do głównych zadań RSAF należą: obrona przestrzeni powietrznej kraju, wywalczenie i utrzymanie panowania w powietrzu, wsparcie wojsk lądowych i sił morskich, przewóz ludzi i ładunków, rozpoznanie i obserwacja, ewakuacja medyczna, poszukiwanie i ratownictwo oraz szkolenie personelu. Saudyjskie Siły Powietrzne uczestniczą w operacjach humanitarnych oraz wspierają inne służby w zakresie likwidacji skutków katastrof i klęsk żywiołowych. Biorą także aktywny udział w organizowanych cyklicznie ćwiczeniach międzynarodowych: Green Shield z lotnictwem francuskim; Red Flag z lotnictwem amerykańskim, natowskim i innych krajów; Green Flag z lotnictwem brytyjskim; Basic Liaison z lotnictwem amerykańskim oraz siłami powietrznymi Bahrajnu, Egiptu, Kuwejtu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA); Anatolian Eagle z lotnictwem tureckim, amerykańskim, natowskim, jordańskim i innych krajów; Peace Hawk z lotnictwem tureckim i pakistańskim; Faisal Maneuvers z lotnictwem egipskim oraz North Thunder z siłami zbrojnymi Bahrajnu, Czadu, Dżibuti, Egiptu, Jordanii, Kataru, Komorów, Kuwejtu, Malediwów, Malezji, Maroka, Mauretanii, Omanu, Pakistanu, Senegalu, Sudanu, Tunezji, Turcji i ZEA.
Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 9/2018