Samolot myśliwski MiG-5

7 października 1940 r. stała komisja Ludowego Komisariatu Przemysłu Lotniczego pozytywnie zaopiniowała wstępny projekt eskortowego dwusilnikowego myśliwca dalekiego zasięgu DIS-200 (Dalnij Istriebitiel Soprowożdienija) z silnikami AM-37, przedstawiony przez tandem konstruktorów Mikojan – Gurewicz i skierowała go do dalszego rozwoju. 12 listopada dokonano oceny makiety nowego samolotu myśliwskiego, jednocześnie dając rekomendacje do wprowadzenia kilku zmian. Po rozpatrzeniu projektu i pozytywnym zaopiniowaniu makiety budowę myśliwca DIS-200 umieszczono w planie budowy samolotów prototypowych na 1941 r., który 25 listopada na szczeblu rządowym zatwierdzono. W ślad za tym, poleceniem Ludowego Komisariatu Przemysłu Lotniczego Nr 677 z 29 listopada 1940 r., doświadczalnemu biuru konstruktorskiemu A. I. Mikojana oficjalnie postawiono zadanie budowy DIS-200. Samolot miał być zbudowany w trzech egzemplarzach, które do badań państwowych miały być przedstawione odpowiednio: 1 sierpnia, 1 września i 1 listopada 1941 r. DIS-200 miał być przeznaczony do wykonywania takich zasadniczych zadań bojowych jak: eskortowanie frontowych samolotów bombowych, przełamanie obrony powietrznej przeciwnika, prowadzenie powietrznych patroli w rejonach oddalonych od miejsca bazowania, prowadzenie rozpoznania walką w głębi obszaru przeciwnika, wykonywanie bombardowań z lotu nurkowego oraz ataków torpedowych. DIS-200 był jednomiejscowym dolnopłatem o konstrukcji mieszanej, z zakrytą kabiną, podwoziem chowanym w locie i zdwojonym usterzeniem pionowym. Był on technologicznie podzielony na kilka zespołów, co ułatwiało montaż oraz masową produkcję. Kadłub składał się z trzech części: przedniej – duralowej, środkowej – drewnianej o konstrukcji skorupowej i tylnej – stanowiącej kratownicę ze stalowych rur z duralowym pokryciem. Skrzydło dwudźwigarowe z metalowym centropłatem (za wyjątkiem noska, którego pokrycie było wykonane ze sklejki) i drewnianymi konsolami. Było wyposażone w automatyczne sloty oraz klapy szczelinowe do lądowania (dwudzielne – rozmieszczone na centropłacie i konsolach), duralowe. Drewniane usterzenie, z przestawianym stabilizatorem, było umieszczone w tylnej części kadłuba. Organy sterowania – lotki, stery kierunku i wysokości – miały duralową konstrukcję i płócienne pokrycie (w trakcie lądowania lotki, były dodatkowo wychylane w dół na dwadzieścia stopni, pełniąc rolę klapolotek). Kabina pilota z kroplową osłoną, opancerzona z tyłu, dołu i boków. Kroplowa osłona kabiny oraz przeszklona przednia dolna część kadłuba zapewniały pilotowi doskonałe warunki obserwacji we wszystkich kierunkach. W sytuacji awaryjnej istniała możliwość opuszczenia samolotu przez właz umieszczony w podłodze kabiny. Instalacja paliwowa obejmowała sześć zbiorników, z których cztery umieszczono w centropłacie, a dwa w kadłubie (za kabiną pilota). Podwozie trójkołowe z kółkiem ogonowym, z amortyzacją olejowo-pneumatyczną. Pojedyncze golenie główne z kołami o wymiarach 1000x350 mm wciągane do gondol silnikowych, rozmieszczonych na centropłacie. Kółko ogonowe: 470x210 mm – do kadłuba. 

Uzbrojenie samolotu miało stanowić działko MP-6 (PTB-23) kal. 23 mm (z zapasem amunicji 200-300 nabojów) umieszczone na łatwo zdejmowanej lawecie pod przodem kadłuba oraz dwa wielkokalibrowe karabiny maszynowe BK kal. 12,7 mm (z sumarycznym zapasem 600-1200 nabojów) i cztery karabiny maszynowe SzKAS kal. 7,62 mm (z zapasem 4000-6000 nabojów) umieszczone w centropłacie. W tzw. wariancie przeciążonym, na samolocie mogły być podwieszone bomby o masie do 1000 kg (w tym jedna lotnicza bomba burząca FAB-1000) lub jedna torpeda (w takim wypadku zdemontowaniu podlegała laweta z działkiem). Dodatkowo do obrony tylnej półsfery samolotu planowano zabudowę, na bokach tylnej części kadłuba, dwóch szynowych wyrzutni RO-82 niekierowanych pocisków rakietowych RS-82 kal. 82 mm, odpalanych do tyłu. W trakcie budowy prototypów DIS-200 rozpatrzono zabudowę w centropłacie dwóch działek MP-6 (PTB-23) z zapasem amunicji po 120 nabojów na lufę, w miejsce karabinów maszynowych SzKAS.