Samopowtarzalne pistolety tarczowe Pardini

 

 

 

Urodzony w 1941 roku w Camaiore w Toskanii Giampiero Pardini z bronią palną zetknął się po raz pierwszy już jako człowiek dorosły, niemal trzydziestoletni. W roku 1970 jeden z jego przyjaciół kupił sobie pistolet i zaprosił go na przetestowanie nowego nabytku: Giampiero strzelił pięć razy i tak to się zaczęło. Trzy miesiące później, kiedy ulokowanie 50 kolejnych strzałów w czarnym polu tarczy Ts-4 nie stanowiło dla Pardiniego żadnego kłopotu, zajął się na poważnie strzelectwem sportowym. Próbował sił we wszystkich konkurencjach pistoletowych, ostatecznie pozostał przy Pdw60 – tam jego wyniki były zdecydowanie najlepsze. Wrodzona smykałka do mechaniki sprawiła, że najpierw zabrał się za poprawianie mechanizmu spustowego użytkowanego sprzętu, a później zmajstrował sobie zupełnie nowy pistolet dowolny. PGP 75 (czyli Pistola Giampiero Pardini model 1975 ) i uzyskiwane zeń wyniki szybko przyciągnęły uwagę innych strzelców. Niewielka, niemal jednostkowa produkcja pistoletu ruszyła w 1978 roku – zajęła się nią grupa Italguns International. Na początku lat 80. ubiegłego stulecia Pardini zakończył karierę zawodnika i postanowił zająć się tym, co pokochał najbardziej: konstruowaniem pistoletów. W roku 1984 związał się z wielkim producentem amunicji – firmą Fiocchi Munizioni S.p.A. i to tutaj zaczęła się historia najsłynniejszych dziś wyrobów Pardiniego: tarczowych pistoletów samopowtarzalnych.

Pardini-Fiocchi SPE i MP Kiedy Pardini zaczął tworzyć broń, koncepcja sportowego pistoletu samopowtarzalnego o sześciocalowej lufie i magazynku w rękojeści była już w odwrocie. Na zawodach rządziły konstrukcje z magazynkiem umieszczonym przed spustem (a więc ze środkiem ciężkości przesuniętym do przodu) i lufą stosunkowo krótką, ale linią celowania bliską maksymalnej dopuszczalnej długości 220 mm. Usunięcie magazynka z chwytu pozwalało na praktycznie dowolne kształtowanie rękojeści, wreszcie – w późniejszym okresie – na umieszczenie w jej wnętrzu modułu elektronicznego, służącego wspomaganiu mechanizmu spustowego, obsługującego układ celowniczy czy np. rejestrującego pracę strzelca na spuście w celu dalszych analiz. Czasy, kiedy konkurencją Pcz30+30 władały dziewięciomilimetrowe rewolwery na nabój .38 Special WC także się skończyły: długolufowe bębenkowce zastąpiono pistoletami samopowtarzalnymi na nabój .32 S&W Long WC.

W roku 1986 rozpoczęto produkcję pistoletu Pardini-Fiocchi SPE kalibru 5,6 mm. Broń działała na zasadzie wykorzystania energii odrzutu swobodnego zamka, miała mechanizm spustowy pojedynczego działania z możliwością regulacji oraz wewnętrzny kurek. Pistolet składał się z monolitycznego, odlanego z lekkich stopów korpusu, który pełnił rolę szkieletu, komory spustowej i komory zamkowej; przykręcono do niego lufę z obciążnikiem i drewnianą profilowaną rękojeść. SPE był bardzo prosty w demontażu, a dzięki modułowej budowie łatwo było go przebudować na potrzeby innych konkurencji pistoletowych bądź zmodyfikować jakieś szczegóły konstrukcyjne w przypadku zmian w przepisach technicznych. Pistolet miał 298 mm długości, 135 mm wysokości, 49 mm szerokości; długość linii celowniczej wynosiła 220 mm, masa broni bez amunicji 1040 g. Lufa z sześciopolowym, prawoskrętnym gwintem o skoku 450 mm była długa na 130 mm. Wkrótce do Pardini-Fiocchi SPE dołączył bliźniaczy model MP kalibru 7,65 mm na nabój .32 S&W Long WC. Amunicja ta zapewnia bezawaryjne funkcjonowanie konstrukcji o swobodnych zamkach, pierwotnie tworzonych do naboju .22 LR. Żeby z istniejącej już broni małokalibrowej zrobić dobrze działający pistolet centralnego zapłonu, wystarczy (oprócz oczywistych zmian w obrębie lufy, zamka i magazynka) podnieść nieco masę zespołu ruchomego, co zazwyczaj odbywa się przez powiększenie uchwytów służących do przeładowania broni. Po kilku latach współpracy rozeszły się drogi Fiocchi Munizioni S.p.A i Giampiero Pardiniego, który w kurorcie Lido di Camaiore założył własną, niezależną firmę: Pardini Armi.