Petlakow Pe-8
Jerzy Gruszczyński, Michał Fiszer
Petlakow Pe-8
W 1932 r. w ZSRR uruchomiono produkcję ciężkich samolotów bombowych Tupolew TB-3 (ANT-6). W pięć lat później brygady i korpusy bombowców tego typu były już przeformowane w armie lotnicze specjalnego przeznaczenia. W tym momencie ZSRR stał się pierwszym państwem na świecie, dysponującym lotnictwem do wypełniania najważniejszych zadań operacyjno-strategicznych naczelnego dowództwa, ale także i wysadzania z powietrza oraz na ziemi dużych desantów wojsk i techniki. W tych latach postęp naukowo-techniczny był bardzo duży, dlatego jeszcze 13 grudnia 1933 r. w plan produkcji prototypowej sowieckiego przemysłu lotniczego na lata 1934–1935 włączono budowę następcy bombowca TB-3 – nowego wysokościowego, szybkiego, ciężkiego samolotu bombowego (oraz desantowo-transportowego) TB-7 (ANT-42). Projektowanie nowego bombowca prowadził Władimir Michajłowicz Petlakow, pod ogólnym kierunkiem Andrieja Nikołajewicza Tupolewa. Jednocześnie, w jego opracowaniu od początku aktywnie uczestniczył, Iosif Fomicz Niezwal, który od końca 1937 r. został kierownikiem prac nad TB-7 i jego modernizacją.
Według założeń taktyczno-technicznych zatwierdzonych 13 grudnia 1933 r. przez Instytut Naukowo-Badawczy Sił Powietrznych (NII WWS), bombowiec TB-7 z czterema silnikami M-34RN (750/850 KM) miał rozwijać prędkość maksymalną 280– –300 km/h na wysokości 5000 m, osiągać pułap 8000 m i z ładunkiem 4000 kg bomb (zrzut bomb w połowie drogi) mieć zasięg 4000 km. Według planu projekt bombowca TB-7 miał być wykonany pomiędzy 15 lipca 1934 r. a 1 kwietnia 1935 r., a badania prototypu w locie miano rozpocząć nie później niż 1 października 1935 r. Jednak, jak się wkrótce okazało do rozpoczęcia badań potrzeba było znacznie więcej czasu. 26 lipca 1934 r. Centralny Instytut Aerohydrodynamiczny (CAGI) oficjalnie otrzymał z NII WWS założenia taktyczno-techniczne TB-7. Już następnego dnia A. N. Tupolew zwrócił się z wnioskiem do Rady Naukowo-Technicznej CAGI o wydanie zadania brygadzie konstruktorskiej, kierowanej przez W. M. Petlakowa na budowę czterosilnikowego bombowca TB-7, jako pracy eksperymentalnej. W dwa dni później zadanie takie zostało wydane. W tym samym czasie dowództwo Sił Powietrznych Robotniczo- Chłopskiej Armii Czerwonej (WWS RKKA) zamówiło w instytucie CAGI budowę podobnego wysokościowego, szybkiego, ciężkiego samolotu bombowego WSB-1 (ANT-38) z pułapem praktycznym 15 000 m. Nieoczekiwanie, sowieckie siły powietrzne postanowiły połączyć oba programy i 21 października 1934 r. z instytutu NII WWS do CAGI wpłynęły nowe założenia taktyczno-techniczne TB-7. Od bombowca żądano prędkości maksymalnej 600 km/h, operacyjnej wysokość lotu 13 000– –14 000 m (pułap praktyczny 15000 m) i z ładunkiem 5000 kg bomb taktycznego promienia działania 2000 km. Jego napęd miały stanowić cztery silniki M-44 (1700/2000 KM), każdy wyposażony w dwie turbosprężarki. Ponieważ dla tych lat były to założenia niemożliwe do szybkiego zrealizowania, pomiędzy CAGI a dowództwem WWS RKKA przeprowadzono serię konsultacji. 20 stycznia 1935 r. instytut CAGI otrzymał z NII WWS założenia taktyczno-techniczne ciężkiego samolotu bombowego TB-7 z czterema silnikami M-34FRN (850/950 KM). 31 stycznia 1935 r. zatwierdził je dowódca WWS RKKA Ja. I. Alksnis.
Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo Numer Specjalny 7