System przeciwrakietowy Proca Dawida

 

 

 

Izrael ma wielu wrogów, niektórzy z nich (np. prezydent Iranu) oficjalnie mówią o nieuchronnej perspektywie wojny z Państwem Żydowskim. Na dodatek jest to kraj niewielki i nawet ograniczone użycie broni masowego rażenia może doprowadzić do śmierci znacznej części jego populacji. Wiadomo też, że w regionie sporo państw bądź już ma, bądź intensywnie pracuje nad wyprodukowaniem broni masowego rażenia. Wszystkie te fakty spowodowały, że Izrael stał się trzecim państwem – po ZSRR i USA, które zdecydowało się na stworzenie systemu obrony przeciwrakietowej. Na dodatek jest to pierwszy kraj, który postanowił objąć obroną całe swoje terytorium. Podjęciu tej decyzji, wiążącej się z ogromnymi wydatkami, sprzyjały szczególne regulacje prawne, normujące współpracę techniczno-wojskową ze Stanami Zjednoczonymi. Otóż w przypadku wyprodukowania broni w ponad 50% w USA, jej dostawa do Izraela może być objęta refinansowaniem ze specjalnego amerykańskiego funduszu. Dzięki temu, za cenę „podzielenia się” zyskami z amerykańskimi firmami, Izrael może uzyskać nowy sprzęt na nadzwyczaj korzystnych warunkach finansowych. Bezpośrednim efektem irackich ataków rakietowych w 1991 r., kiedy na Izrael spadło 39 rakiet, było rozwinięcie systemu obrony przeciwrakietowej Chec – Strzała (opisany został w NTW 2/2001). Jego zadaniem jest przechwytywanie rakiet balistycznych o zasięgu od 500 do 1000 km, a docelowo 3000 km. Kryterium zasięgu atakujących rakiet bywa stosowane dlatego, że zwykle determinuje trajektorię ich lotu i pułap przechwycenia. Chec jest klasycznym systemem przeciwrakietowym, zwalczającym rakiety przeciwnika, gdy te opadają prawie pionowo na cel. To oznacza rozbudowaną infrastrukturę i wysoki koszt antyrakiet, które muszą osiągać wysoką prędkość i gwarantować duże prawdopodobieństwo zniszczenia celu.