Ludwik Krempa

 

 

Ludwik Krempa przyszedł na świat 22 stycznia 1916 r. w Sanoku. Jego ojciec Wawrzyniec – w niepodległej Polsce pracownik poczty – zmarł krótko po zakończeniu pierwszej wojny światowej, na skutek powikłań po przestrzeleniu płuca, odniesionego na froncie w armii austro-węgierskiej. Młody Ludwik był więc wychowywany jedynie przez matkę – Annę (z domu Kikta). Do szkoły powszechnej uczęszczał w Sanoku, następnie w Krystynopolu, a ostatnią klasę ukończył w Krakowie. Następnie wstąpił do Państwowej Szkoły Przemysłowej im. Stanisława Staszica w Krakowie. W 1936 r. zdał maturę, uzyskując tytuł technika mechanika. Kolejny rok przebywał w domu nie pracując i czekając na powołanie do wojska. Za namową szkolnego kolegi Edmunda Ladry (późniejszego pilota m.in. 304. Dywizjonu Bombowego „Ziemi Śląskiej” i 1586. Eskadry do Zadań Specjalnych) zainteresował się lotnictwem. Latem 1936 r. wyjechał do Bezmiechowej na kurs szybowcowy, na którym zdobył kategorię „A”. W 1937 r. został powołany do wojska. We wrześniu 1937 r. rozpoczął kurs unitarny w Szkole Podchorążych Łączności w Zegrzu pod Warszawą. Z uwagi na posiadaną odznakę pilota szybowcowego został skierowany do dalszej nauki w podchorążówce lotnictwa. Po trzymiesięcznym szkoleniu rekruckim i urlopie świąteczno-noworocznym, na początku stycznia 1938 r. został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa (SPRL). Początkowo był słuchaczem kursu teoretycznego w Dęblinie, a następnie w ramach praktyki latał na BM-5, RWD-8 oraz PWS-26 w Sadkowie. Na początku czerwca w stopniu kaprala podchorążego pilota ukończył SPRL, otrzymując jako rezerwista przydział do 6. Pułku Lotniczego we Lwowie. W tym samym miesiącu rozpoczął pracę w wyuczonym zawodzie w krakowskiej firmie Zieleniewski i Spółka. Na stanowisku konstruktora i kreślarza zajmował się projektowaniem kompresorów do chłodni rzeźniczych. Korzystając z możliwości wylatania określonej liczby godzin na wojskowych samolotach, latał na Potezach w eskadrze treningowej 2. Pułku Lotniczego na lotnisku Rakowice. 21 lipca 1939 r. został powołany na ćwiczenia dla rezerwistów do eskadry treningowej 6. Pułku Lotniczego. Z uwagi na zbliżający się wybuch wojny i podjętą mobilizację, po zakończeniu ćwiczeń nie został zwolniony do domu, lecz krótko przed wybuchem wojny przydzielony do 66. Eskadry Obserwacyjnej w zastępstwie nieobecnego pilota. 31 sierpnia za sterami jednego z samolotów R-XIII przeleciał ze Skniłowa na polowe lotnisko Lublinek pod Łodzią. W czasie kampanii wrześniowej nie latał jednak bojowo, pozostając formalnie w eskadrze, jako pilot do dyspozycji dowódcy – kpt. obs. Alberta Kubieńca. W wyniku walk i wycofywania się polskich oddziałów, 7 września eskadra znalazła się na lotnisku Polkowszczyzna koło Nałęczowa. Tam Krempa poważnie zachorował i został przewieziony do szpitala w Lublinie. Po kilku dniach wypisano go – nie był jeszcze zdrowy, ale mógł chodzić. Od personelu medycznego otrzymał wiadomość, że do miasta zbliżają się Niemcy, i że lepiej dla niego będzie, jeśli samodzielnie ucieknie z Lublina. Pozostając bez środków do życia i bez łączności z 66. Eskadrą Obserwacyjną, dołączył do przejeżdżającego rzutu kołowego jednej z eskadr myśliwskich 2. Pułku Lotniczego. Został włączony do III/2. Dywizjonu Myśliwskiego jako pilot samolotów łącznikowych. Powierzono mu pilotowanie RWD-8, na którym wykonał kilka lotów.