Lightningi nad północną Europą

 

 

W ciągu pierwszych dziesięciu miesięcy 1943 r. bombowce 8. USAAF poniosły ciężkie straty, co było spowodowane niewystarczająca osłoną własnych myśliwców, które w końcu 1942 r. wysłano do operacji w rejonie M. Śródziemnego. Wiosną 1943 r. w Anglii były dostępne jedynie trzygrupy myśliwskie USAAF, wszystkie latające na P-47 Thunderbolt. Siły te składały się z przezbrojonej ze Spitfire’ów 4. FG oraz przybyłych z USA 56. i 78. FG. Ta ostatnia miała początkowo w swoim wyposażeniu Lightningi, ale z powodu strat jednostek P-38 w rejonie M. Śródziemnego samoloty te zostały wysłane w ten rejon, a jednostka przezbrojona w P-47. W sierpniu 1943 r. misję nad Europą rozpoczęła wykonywać przybyła z USA 353. FG, także latająca na P-47. Zasięg, jakim dysponował w tym czasie P-47, był zbyt mały, aby osłaniać bombowce na całej trasie lotu do celu. Przekonano się o tym kilkakrotnie, a kroplą, która przepełniła czarę, był nalot na fabryki łożysk w Schweinfurcie z 14 października 1943 r. Wówczas to jednostki obrony powietrznej Luftwaffe odczekały, aż eskorta bombowców zawróci do baz i przeprowadziły liczne ataki na bombowce, których straty zamknęły się w tej misji 60 samolotami nad terenem nieprzyjaciela, 5 rozbitymi w Anglii i kolejnymi 12 złomowanymi na skutek uszkodzeń. Stało się jasne, że w obliczu wzmocnienia niemieckiej obrony powietrznej jednostkami ściągniętymi z innych frontów, bombowce muszą mieć eskortę myśliwców na całej trasie lotu, dlatego tymczasowo wstrzymano dalsze operacje w głębi terytorium III Rzeszy. Nadzieję na poprawę tej sytuacji dawało przybycie dwóch jednostek wyposażonych w Lightningi. Personel 20. FG (dywizjony 55., 77. i 79. FS) przybył do Anglii w końcu sierpnia, a personel 55. FG (dywizjony 38. 338. i 343. FS) w połowie września. Gorzej było z samolotami, produkcja P-38 bowiem była wówczas niewystarczająca, a zapotrzebowanie na te maszyny zgłaszane przez jednostki walczące w rejonie M. Śródziemnego i na Pacyfiku duże. Z uwagi na to, że do października otrzymano tylko 50 P-38H, jako pierwszą do walki postanowiono skierować dysponującą lepiej przeszkolonymi pilotami 55. FG, do której na początku listopada dołączył 77. FS z 20. FG. Z dwoma odrzucanymi zbiornikami paliwa o pojemności po 280 l promień działania samolotu wynosił 840 km, tj. 160 km dalej od ówczesnych możliwości P-47, których promień działania wystarczał jedynie do eskorty bombowców tuż za granicę Niemiec.