Królewska Armia Węgierska w latach 1920–1938. Część II
Peter Mujzer
Traktat z Trianon zakazał armii węgierskiej posiadania sił pancernych oraz jakichkolwiek pojazdów opancerzonych (czołgów, samochodów i pociągów pancernych). Jednakże, rząd i dowództwo zdawało sobie sprawę z konieczności dysponowania takim uzbrojeniem, mając w pamięci sukcesy, które udało się osiągnąć, korzystając z samochodów i pociągów pancernych podczas I wojny światowej.
Pierwsze czołgi, którymi dysponowała armia węgierska zostały zakupione w Szwecji wiosną 1920 roku. Pochodziły on z magazynów armii niemieckiej. Dzięki „zapobiegliwości” oficerów zostały wywiezione z Niemiec i w ten sposób uniknęły „pieca hutniczego”. Czternaście czołgów typu LK II zostało przetransportowanych na barkach. Ponieważ na Węgrzech działała Międzysojusznicza Komisja Wojskowa, która nadzorowała wykonywanie postanowień traktatu pokojowego czołgi były przewożone wagonami kolejowymi po całym obszarze Węgier, tak aby ich istnienie nie zostało odkryte.
Pierwszym krokiem w kierunku stworzenia podstaw do utworzenia organu zajmującego się szkoleniem oraz opracowywaniem podstaw teoretycznych dla jednostek wyposażonych w pojazdy pancerne było założenie Szkoły Policyjnej (RUISK), której zadaniem było szkolenie kadr dla przyszłej broni pancernej. W związku z ograniczeniami traktatu z Trianon, regułą było ukrywanie jednostek wojskowych pod przykrywką różnorakich organizacji rządowych i paramilitarnych. Tak też było z RUISK, która powstała 5 maja 1924 roku, jako centralna jednostka szkoleniowa i rezerwowa dla węgierskiej policji, ale jednocześnie działała jako nieformalny „departament wojsk pancernych”.
RUISK miało sekcję wozów opancerzonych, która dysponowała 2–3 samochodami ciężarowymi, które wyposażono w prymitywne opancerzenie (płyty miały grubość 8 mm), zainstalowano nawet obrotowe wieżyczki z ciężkim karabinem maszynowym Schwarzlose 7/12M kalibru 8 mm. Głównym celem tej jednostki było prowadzenie szkoleń, opracowanie taktyki użycia wozów bojowych, sprawdzenie w praktyce przydatności różnych typów czołgów i samochodów pancernych oraz opracowanie organizacyjnych ram dla sformowania w przyszłości pododdziałów pancernych.
Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia nr specjalny 2/2021