Jegrzy z Jutlandii

 

 

Jegrzy, służący w ubiegłych wiekach w lekkiej piechocie „myśliwskiej”, dobierani byli spośród najlepszych strzelców o wysokiej kondycji fizycznej, nierzadko z byłych myśliwych. W odróżnieniu od ówczesnych, klasycznych jednostek piechoty, przemieszczali się bardzo szybko i walczyli z zaskoczenia w o wiele luźniejszych szykach — w tyralierach lub rozproszeniu — wykorzystując umiejętnie teren. Sprzyjały temu typowe dla tej formacji zielonoszare stroje, ale jednocześnie wraz z przyjętą taktyką nie ułatwiały one bezpośredniego dowodzenia oficerom i dlatego korpus musiał składać się z żołnierzy o szczególnych predyspozycjach: inteligentnych, samodzielnych i z inicjatywą, a jednocześnie o świadomej dyscyplinie, potrafiących bez nadzoru odnajdywać się w działaniach pododdziału. Podczas gdy konwencjonalna piechota w ciasnych szykach oddawała na komendę salwy w podobne, odsłonięte ugrupowania przeciwnika na otwartym terenie, rozproszeni i kryjący się jegrzy prowadzili precyzyjny ogień do indywidualnie wybieranych celów. Wysoką skuteczność zapewniała im w tym celniejsza broń o gwintowanych lufach oraz bardzo wysoki poziom wyszkolenia strzeleckiego, a także regularny trening w szybkich marszach w trudnym terenie. Jegrów wykorzystywano przy tym także do specjalnych zadań: patrolowych jako zwiad przedni, osłona skrzydeł lub tyłów, do szybkich i zaskakujących manewrów związanych np. z uderzeniami na flanki, zasadzek, zdobywania trudnych miejsc, takich jak wąwozy, a także misji rozpoznawczych. Specjalnością duńskich jegrów były dalekie wypady zwiadowcze, m.in. na małych dwuosobowych łódkach.

Korpus składał się z dwóch batalionów, których demobilizowani na czas pokoju żołnierze otrzymywali ze względu na swe umiejętności prace leśników i strażników w lasach królewskich lub innych funkcjonariuszy porządkowych. W 1864 r. zredukowano go do jednego batalionu, oznaczony numerem 18. Na początku XX wieku, w związku z upowszechnieniem się stosowanej przez jegrów taktyki, batalion stał się zwykłą jednostką piechoty, a w 1953 r. przestał istnieć. Tymczasem dawne miano „jegier” zaczęto stosować w armiach skandynawskich i niemieckojęzycznych w stosunku do żołnierzy jednostek elitarnych (szturmowych, spadochronowych, górskich), a następnie w Skandynawii jako odpowiednik rozpowszechnionego przez Brytyjczyków miana komandos lub amerykańskiego ranger. W Danii powróciło ono na początku lat 60., gdy zapadła decyzja o sformowaniu w tamtejszych siłach zbrojnych pierwszego spadochronowego oddziału specjalnego. 1 listopada 1961 pod dawną nazwą Jaegerkorpset (JGK) powstała mała jednostka do zadań dywersyjno-rozpoznawczych, wzorowana na brytyjskiej Special Air Service.