Gdy góry sięgają nieba
Rogier Westerhuis/Aero Image
Gdy góry sięgają nieba
Działania Lotnictwa Wojsk Lądowych Pakistanu w rejonach wysokogórskich
W sierpniu 2008 r. wydarzył się jeden z najgorszych wypadków w historii wspinaczek wysokogórskich. Miał on miejsce na drógiej co do wysokości górze świata, K2 w łańcuchu Karakorum, w północno-wschodnim Pakistanie. Media bardzo wysoko oceniły wysiłki Korpusu Powietrznego Wojsk Lądowych Pakistanu, który zdołał ewakuować ocalonych w bardzo trudnych warunkach. Działania śmigłowców tym rejonie wymagały najwyższej sprawności maszyn i ich załóg, które pracowały na granicy możliwości sprzętu i swoich własnych, ryzykując życie dla ratowania życia innych. Śmigłowce Wojsk Lądowych Pakistanu operują w tych warunkach na co dzień, wspierając działania sił naziemnych oraz prowadząc akcje poszukiwawczo-ratownicze i ewakuacji medycznej. „Lotnictwo” prezentuje unikalne działania tych sił w warunkach wysokogórskich.

Korpus Powietrzny Wojsk Lądowych Pakistanu został powołany do życia na początku lat 60., początkowo jako powietrzna służba obserwacyjna Korpusu Artylerii Wojsk Lądowych. Głównym zadaniem powietrznej służby obserwacyjnej było korygowanie ognia artylerii. Początkowo była ona wyposażona w lekkie samoloty Auster Mk5 i Mk6, później zastąpionymi partią samolotów obserwacyjnych Cessna O-1 Bird Dog, dostarczonych przez Stany Zjednoczone Ameryki. W 1977 r. służba została rozbudowana i uzyskała status „korpusu” (czyli według polskiej terminologii – rodzaju wojsk w ramach wojsk lądowych). W międzyczasie w 1964 r. Wojska Lądowe otrzymały swoje pierwsze śmigłowce – zaczęły się wówczas dostawy 18 maszyn Bell 47G i Bell OH-13 Sioux (będących wojskową wersją Bella 47). Śmigłowce te początkowo używano do zadań szkoleniowych, ale w czasie wojny indyjsko-pakistańskiej z 1965 r. weszły one w skład różnych doraźnie zorganizowanych jednostek pomocniczych, wspierających wojska lądowe. Głównie używano ich do wskazywania celów dla lotnictwa w ramach bezpośredniego wsparcia wojsk lądowych, do prowadzenia obserwacji pola walki oraz do zadań łącznikowych. W 1967 r. Wojska Lądowe Pakistanu zamówiły we francuskiej firmie Aerospatiale 24 śmigłowce SA-316B Alouette III. W 1969 r. uzyskano możliwość prowadzenia transportu wojsk i wysadzania taktycznych desantów powietrznych oraz transportowania cięższych ładunków, od tego roku bowiem do uzbrojenia Wojsk Lądowych Pakistanu wprowadzono śmigłowce Mi-8. Co prawda Mi-8 zostały wycofane ze służby w 1998 r., to jednak ich następca, Mi-17, jest dziś jednym z podstawowych typów lotnictwa Wojsk Lądowych Pakistanu. Lotnictwo to nadal używa też samolotów. W służbie jest kilka maszyn Beechcraft 200 King Air, Cessna Citation V i chińskie Harbin Y.12 Panda II. Spośród samolotów w największej liczbie są używane szwedzkie maszyny szkolne SAAB MFI-17, lokalnie nazywane Mushshak. W służbie jest aż 80 samolotów tego typu. Mimo iż jest to zasadniczo samolot szkolny, to jednak lotnictwo Wojsk Lądowych Pakistanu stosuje go do różnych zadań.
Korpus Powietrzny Wojsk Lądowych Pakistanu powstało w bazie Dhamial, która obecnie nosi oficjalną nazwę Qasim Army Aviation Base. Baza mieści się na przedmieściach Rawalpindi, w stosunkowo niedużej odległości od stolicy kraju, Islamabadu. Oczywiście nie jest to jedyna baza lotnictwa wojsk lądowych. Kilka baz, w których stacjonują dywizjony lotnicze armii pakistańskiej, jest na terenie całego kraju. Pod względem specjalistycznym ich zaopatrywanie zajmuje się logistyka Dowództwa Lotnictwa Wojsk Lądowych, ale jednostki rozmieszczone w różnych częściach Pakistanu korzystają też ze wsparcia logistycznego dowództw korpusów, do których są przydzielone.
Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 5/2009