Constantin Cantacuzino

 

 

Już sam początek jego życiorysu wyglądał niesamowicie. Dla wielu przydomek księcia może budzić pejoratywne skojarzenia będące opisem ekscentrycznego charakteru i manier, zastrzeżonych dla ekskluzywnego kręgu. W jego przypadku tak nie było, posiadał on bowiem prawdziwy tytuł rodzinny, który nie był żadnym uszczypliwym przezwiskiem. Książę Constantin Cantacuzino, pieszczotliwie przezwany przez matkę „Bâzu”, wywodził się z bardzo znanej, bardzo bogatej rodziny arystokratycznej. Przodkowie należeli do władców Cesarstwa Bizantyjskiego. Jego ojcem był Mihail G. Cantacuzino „Misu” (1867–1928), który podczas urodzin syna piastował funkcję mera Bukaresztu (1904–1907), a następnie był dwukrotnie rumuńskim Ministrem Sprawiedliwości (1910–1914; 1916–1918). Matką była Maria Rosetti-Tescanu (1879–1968), bardziej znana jako Maruca Cantacuzino, która uczestniczyła aktywnie w życiu kulturalnym i społecznym elit rumuńskich. Para ta miała dwójkę dzieci, córkę Alicję (późniejszą żonę księcia Mihaila Sturdzy) oraz syna Constantina, który przyszedł na świat w Bukareszcie 11 listopada 1905 r. Rodzice przyszłego asa wywodzili się z najbogatszych rumuńskich rodzin. Oboje mieli stare, feudalne korzenie arystokratyczne m.in. ich przodkowie wcześniej władali Wallachią, częścią Rumunii. A do tego byli bardzo bogaci i wciąż posiadali olbrzymie obszary ziemskie. Przykładem może być to, że kiedy przeprowadzano w Rumunii reformę rolną w 1921 r., parcelując między biednych rumuńskich chłopów olbrzymie, prywatne latyfundia, mimo nacjonalizacji, wciąż w rękach familii pozostał duży majątek Jilavele o 1172 hektarach bardzo żyznej ziemi rolnej. Jego matka, po śmierci męża w wypadku samochodowym, wyszła za Georgie Enescu, który był najlepszym rumuńskim kompozytorem oraz światowej klasy wiolonczelistą (m.in. był także nauczycielem światowej klasy skrzypka Yehudi Menuhina), a wcześniej była przez lata jego kochanką. Dziadkiem przyszłego asa był Gheorghe Grigore „Nabab” Cantacuzino (1833–1913), który uchodził za najbogatszego Rumuna swojej epoki, a którego wielki majątek rozrósł się jeszcze bardziej dzięki posiadaniu pól naftowych oraz ich przemysłowej eksploatacji, którą rozpoczął w końcu XIX wieku. Oprócz tego był m.in. merem Bukaresztu, wielokrotnym ministrem w rządzie rumuńskim. Ropa naftowa, jak miało się okazać w czasie drugiej wojny światowej, stała się surowcem  dla wszystkich walczących stron i dawała olbrzymie dochody. Korzenie genealogiczne były doprawdy unikalne i bardziej pasowały dla kandydata do europejskiego tronu królewskiego niż do największego rumuńskiego asa lotniczego. Constantin dorastający w takim środowisku nie musiał się borykać się z żadnymi problemami bytowymi. Studiował na Uniwersytecie w Bukareszcie. Od najmłodszych lat ujawniła się jego duża pasja sportowa, na którą finansowanie było jego rodzinę stać. Okazał się znakomitym kolarzem, który wygrał kilka wyścigów krajowych. Następnie pokochał sporty motorowe, a rodzina wspierała jego zamiłowanie do samochodów. Ustanowił rekord w wyścigu samochodowym na trasie Bukareszt-Paryż w 1930 r. (44 godz.). Do tego świetnie grał w tenisa oraz był kapitanem rumuńskiej drużyny hokeja na Mistrzostwach Świata w 1933 r. Szerokie zainteresowania sportowe zwróciły jego uwagę na lotnictwo. W 1932 r. zapisał się na podstawowy kurs pilotażu organizowany przez kuzyna Cantacuzino w Bukareszcie-Baneasa w Szkole Lotniczej „Mircea Cantacuzino”, który ukończył po dwóch tygodniach otrzymując licencję pilota turystycznego 1. klasy. Licencję 2. klasy zrobił w sierpniu 1933 r. Dla zwykłej osoby nauka latania była wtedy kosmicznym wydatkiem, zapłacił za nią 30 000 lei (wartość lei odpowiadała w przybliżeniu wartości jednego franka francuskiego), szczególnie że były to czasy Wielkiego Kryzysu gospodarczego na świecie. W ciągu dwóch kolejnych lat, dalej uczył się pilotowania. Zrobił wówczas uprawnienia do lotów na samolotach wielosilnikowych, co umożliwiło mu podjęcie pracy pilota u państwowego przewoźnika lotniczego LARES (Liniile Aeriene Române Exploatate de Stat) w 1935 r. W tym samym roku nabył swój pierwszy prywatny samolot – amerykański Fleet 10D (YR-ABY). Później pilotował i kupował inne, jak: dwusilnikowy Caudron Typhoon (YR-ADD) i Potez 56, czy jednosilnikowe ICAR i Bücker.