Brytyjskie niszczyciele typu O-P. Część 2

Grzegorz Nowak

Brytyjskie niszczyciele typu O–P stanowiły ważne ogniwo rozwoju Royal Navy w latach II wojny światowej, łącząc wysokie osiągi z usprawnioną konstrukcją i uniwersalnym uzbrojeniem. Zbudowane w ramach programu 1939–1940 jako kontynuacja wcześniejszych serii typu J–K–N, okręty te były odpowiedzią Admiralicji na rosnące wymagania wojny konwojowej i działań oceanicznych. Charakteryzowały się wypornością rzędu 1 540 ton, prędkością maksymalną przekraczającą 37 węzłów oraz uzbrojeniem głównym w postaci czterech dział kal. 120 mm i wyrzutni torpedowych. Jednostki te, służące m.in. w składzie Floty Śródziemnomorskiej i Floty Wschodniej, odegrały istotną rolę w operacjach „Vigorous”, „Pedestal” czy „Ironclad”. Mimo znacznych strat, doświadczenia zdobyte na ich pokładach wpłynęły na późniejsze projekty powojennych niszczycieli brytyjskich.

HMS Pakenham

Stępkę pod niszczyciel Pakenham położono w stoczni Hawthorn Leslie & Co. w Hebburn 6 lutego 1940 roku, przy czym pierwotnie okręt miał się nazywać Onslow, jednak nazwę ostatecznie zmieniono na Pakenham (a rozpoczęty w stoczni Johna Browna Pakenham ostatecznie otrzymał nazwę Onslow). Wodowanie odbyło się 28 stycznia 1941 roku, a gotowy okręt przekazano do służby 4 lutego 1942 roku.

Po zakończeniu szkolenia „working-up” w Scapa Flow niszczyciel skierowany został 2 marca 1942 roku w daleki rejs, w którego czasie opłynął Przylądek Dobrej Nadziei, po czym dołączył do 12. Flotylli Niszczycieli Floty Wschodniej, w której składzie pełnił służbę przez cały okres II wojny światowej. Pakenham wziął udział w operacji „Ironclad” czyli lądowania wojsk brytyjskich w Diego Suarez na Madagaskarze 5 maja 1942 roku, jednak krytyczna sytuacja na Morzu Śródziemnym doprowadziła do wypożyczenia kilku okrętów z Floty Wschodniej, w tym Pakenham na ten akwen. Po przybyciu na Morze Śródziemne stanowił część eskorty sił osłonowych w czasie nieudanej operacji „Vigorous”, kiedy to konwój skierowany z Aleksandrii na Maltę musiał zawrócić do Aleksandrii.

Następnie niszczyciel pozostał w Port Said, gdzie jego zadaniem była obrona przeciwlotnicza Kanału Sueskiego do listopada 1942 roku z przerwą na udział w bombardowaniu Mersa Matruh, z krążownikami Dido i Euryalus oraz niszczycielami Jervis, Javelin i Paladin 19 lipca tego roku. Kolejne bombardowanie, w Daba, miało miejsce 14 września 1942 wraz z Dido, Jervis, Javelin i Paladin. 30 października, Pakenham z niszczycielami Petard, Hero, Dulverton i Hurworth oraz samolotami z 47. Dywizjonu RAF, zatopił U-559 na pozycji 32° 32’N 33°E (północny wschód od Port Saidu).

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 6/2025