Broń pneumatyczna z „Łucznika” cz. 2

 

 

 

 

 

 

 

W czerwcu 1966 roku zakończono projekt 140/141-00-000 zatytułowany „Wiatrówka młodzieżowa”, w materiałach zakładowych występuje także jako „typ lekki”. Twórcą broni był inż. Ernest Durasiewicz, który zaprojektował tani, lekki karabinek o uproszczonej konstrukcji z lufą łamaną, przeznaczony głównie do strzelań rekreacyjnych i dla młodzieży stawiającej pierwsze kroki w sporcie strzeleckim. Jednak słowo „tani” w tym przypadku nie oznaczało wcale „gorszy”. Broń wykonano bowiem z materiałów dobrej jakości i w założeniach miała być ona konkurencyjna cenowo w stosunku do wyrobów czeskich i niemieckich, stąd cieszyła się dużym uznaniem i popytem zagranicznych odbiorców. W zależności od życzenia zamawiającego wiatrówka mogła być dostarczona z lufą gładką umożliwiającą użycie stalowych pocisków strzałkowych z pędzelkiem (zwanych popularnie bolcami) lub z lufą bruzdowaną – z gwintem prawoskrętnym o skoku 550 mm, przeznaczoną do ołowianych pocisków grzybkowych typu diabolo. Łoże wraz kolbą zrobione było z sezonowanego, impregnowanego drewna bukowego, barwionego i politurowanego. Natomiast w wersji przeznaczonej na rynek krajowy łoża zwykle były w kolorze naturalnego drewna pokrytego lakierem bezbarwnym. Każdy karabinek z lewej strony osady lufy miał wybity pięciocyfrowy kolejny numer seryjny od 00001 do 99999 poprzedzony literą, oznaczającą rok produkcji (A-1971, B-1972, C- 1973, itd.). Otwarte przyrządy celownicze składały się z muszki i uproszczonego celownika ze sprężystym ramieniem z blachy stalowej. W karabinkach produkowanych od lipca 1971 roku na specjalne zamówienie odbiorcy niemieckiego na zewnętrznej powierzchni komory sprężania wykonano nacięcia umożliwiające mocowanie celownika optycznego. Podobne nacięcia znajdowały się również na wiatrówkach przeznaczonych dla importera brytyjskiego, produkowanych od 1972 roku i oznaczonych dodatkowym napisem z nazwą dystrybutora „R&R Pty Ltd.”. Karabinki kl. 141 wytwarzane były w ZM Łucznik w latach 1971-75.